حسبُنا لَذاذه مَنطِقک والنَّظرِ إلى نُورِ وَجهِک لا نُريدُ به بَدلاً ولا نَبتغي بِه حِولاً ( الاختصاص: منصوب به شيخ مفيد، ص349).
همچنين اين مسئله در ماجراي وفات حضرت ابراهيم عليه السلام نيز بيان شده است، که خداوند خود را مشتاق به ديدار حبيبش مي‌خواند ( الکافي: ج4 ص65).
بستر آيات صريح لقاء
قرآن کريم هنگامي که ديدار پروردگار را به صورت صريح بيان مي‌کند، غالباً روز قيامت و رستاخيز و مواجهه با اعمال را مد نظر دارد، چرا که هنگام تشويق به آن، و يا ذکر انکار واعراض مشرکين از آن، موضوع بهشت و جهنم، و جزا و پاداش مطرح بوده و با نوعي تهديد و تشويق همراه است، مانند آيه مبارکه:
إنَّ الذينَ لايرجونَ لقاءَنا و رضوا بالحيوة الدنيا و اطمأنُّوا بها والَّذين هم عن آياتنا غافلون * أولئک مأواهم النّارِبما کانوا يکِسبُون (يونس: آيه 7،8).
کسانى که اميد به ديدار ما ندارند، و به زندگى دنيوي دل خوش کرده و بدان اطمينان يافته اند، و کسانى که از آيات ما غافلند، آنان به [کيفر] آنچه به دست مى آوردند، جايگاهشان آتش است.
و يا ذکر نوع حسابرسي آسان و سخت از انسانها در قيامت، پس از ذکر رجوع همه به سوي خداوند مطرح مي‌شود: يا آيه:
يا ايها الْإِنْسانُ إِنَّک کادِحٌ إِلى رَبِّک کدحاً فَمُلاقِيهِ (انشقاق: آيه6) .
اى انسان، حقّاً که به سختى، به سوى پروردگارت در تلاشى، و او را ملاقات خواهى کرد.
آشکار شدن مظاهر ربوبيت پروردگار
در اين روز همه موانعي که جهت امتحان بشر در دنيا وضع شده بود کنار مي‌رود و ترس روز قيامت، همه را موحد مي‌کند و شرايط ايجاد معرفت و بصيرت موحدانه براي همه ايجاد مي‌شود.
يومئذ يوفِّيهم الله دينَهمُ الحقّ و يعلمُون أنَّ الله هو الحقُّ المبينُ (نور: آيه25)
آن روز، خدا جزاى شايسته آنان را به طور کامل مى دهد و خواهند دانست که خدا همان حقيقت آشکار است.
معرفت به خداوند از بديهي‌ترين بديهيات است که تنها با بروز غفلت، فراموش يا انکار مي‌شود، اما روز قيامت که همه حجابهاي غفلت زدوده مي‌شود، حق بدون هيچگونه حجابي عرضه مي‌شود (الميزان: ج15 ص136) و اين معرفت تام براي همه حاصل مي‌شود؛ چرا که در وحشت روز قيامت، جاي براي غفلت و مشغول شدن به امور غير الهي باقي نمي‌ماند، چنانچه اين روز را يوم التلاق مي‌نامند.
