A narrow focus on the Quranic text and continued efforts to establish and preserve a standard version without deviation have persisted throughout the history of Islam, but side by side with that concern there has been a tradition of drawing upon and modifying that text for a variety of rhetorical purposes. Such creative use of familiar scriptural associations was hardly unique to Islam, and indeed it would be more surprising if no such tradition had developed. The tradition was, however, dependent upon recognition of the text by the listeners, or readers - a strong indication that the Quran was already the common property of the community in the last decade of the seventh century.
The inscriptions at the Dome of the Rock should not be viewed as evidence of a precise adherence to or deviation from the literary form of the Quranic text; rather they are little sermons or parts of a single sermon addressed to an audience that could be expected to understand the allusions and abbreviated references by which ‘Abd al-Maliks particular message was conveyed. They thus appear at the beginning of a long tradition of creative use of the Quranic text for polemical purposes.

تمرکز دقيق بر متن قرآن و تلاش‌هاي مستمر براي تثبيت نسخه استانداردِ بدون انحراف در طول تاريخ اسلام، ادامه يافت، اما در طرف ديگر سنت استفاده و تغيير متن، براي تنوع و اهداف بلاغي (بياني) بود؛ چنين کاربرد خلاقانه، از پيوندها و ارتباطات آشنا با متون مقدس، مختص اسلام نبوده و در حقيقت اگر چنين سنتي گسترش نمي‌يافت، تعجب‌برانگيز بود. به هرحال کاربرد اين سنت و شيوه حاکي از اين است که مستمعين و قاريان، متن قرآن را به خوبي مي‌شناختند و همين دليلي است محکم که قرآن در دهه آخر قرن هفتم ميلادي، در دسترس همگان بوده است.
کتيبه‌هاي موجود در قبة الصخرة، نبايد به عنوان شاهدي از پايبندي دقيق يا انحراف از شکل لفظي متن قرآن نگريسته شوند؛ بلکه آنها خطبي کوتاه يا بخش‌هايي از يک خطبه (خطبه واحد) خطاب به مستمعيني بود که اشارات و ارجاعات کوتاه را مي‌فهميدند، اشاراتي براي انتقال پيام خاص عبدالملک. بنابراين آنها (اشارات قرآني) مقدمه‌اي از يک روشي گسترده در کاربرد خلاقانه متن قرآن براي اهداف جدلي بودند.