خواجه شمس الدّین محمّد حافظ شیرازی متخلّص به حافظ، لسان الغیب. نه تنها یکی از شاعران بزرگ پارسی گوی قرن هشتم در ایران بلکه از جمله شخصیت های برجسته و کم نظیر جهانی است. تاریخ تولّد او به درستی معلوم نیست.
به گفته ی تذکره نویسان، نیاکان وی از کوهپایه اصفهان بوده اند و در زمان حکومت اتابکان سلغری از آنجا به شیراز رفته اند و در شهر شیراز متوطن شده اند.
پدر حافظ در دوره خردسالی وی دیده از جهان بربست و پس از مرگ او خانواده اش از هم پاشید و هریک از فرزندان او به گونه از خانواده جدا شدند امّا حافظ که کوچک ترین فرزند خانواده بود با مادر خود در شیراز ماند و زندگی آن دو در تنگدستی می گذشت به همین خاطر بود که وقتی حافظ به سنّ تمیز رسید در نانوایی به شغل خمیرگیری مشغول شد امّا به جهت علاقه ای که به تحصیل پیدا کرده بود ساعاتی را در بین کار به آموختن اختصاص داد و کم کم تمام وقت او به علم آموزی تعلّق پیدا کرد.
خود در اشعارش به قرائت های چهارده گانه تصریح می کند و تذکره نویسان تصریح کرده اند که تخلّص وی به حافظ نیز از همین اشتغال به قرآن ناشی شده است.
حافظ در زمان حیات خود شهرت یافت. کلیات دیوان او را که مشتمل بر پنج قصیده و غزل ها و مثنوی کوتاهی معروف به آهوی وحشی و ساقی نامه و قطعه ها و رباعی هاست نخستین بار محمد گل اندام جمع آوری و تدوین کرد. بنابر تصریح گل اندام حافظ خود به جمع آوری غزل هایش رغبتی نشان نمی داد.
طبق صحیح ترین قول وفات خواجه حافظ در۷۹۲ه‍ .ق در شیراز اتفاق افتاد.