امام علی علیه السلام

اللّهُمَّ إنَّكَ تَعلَمُ أنَّهُ لَم يَكُنِ الَّذي كانَ مِنّا مُنافَسَةً في سُلطانٍ ، ولَا التِماسَ شَيءٍ مِن فُضولِ الحُطامِ ، ولكِن لِنَرُدَّ المَعالِمَ مِن دينِكَ، ونُظهِرَ الإِصلاحَ في بِلادِكَ، فَيَأمَنَ المَظلومونَ مِن عِبادِكَ ، وتُقامَ المُعَطَّلَةُ مِن حُدودِكَ .

بار خدايا ! تو مى‌‏دانى كه آنچه از ما سر زد، از سرِ قدرت‏‌طلبى، يا به دست آوردن چيزى از متاع بى‌‏ارزش دنيا نبود؛ بلكه براى اين بود كه نشانه‌‏هاى دينت را بازگردانيم و در شهرهايت، آبادانى پديدار سازيم تا بندگان ستم‏ديده‌‏ات در امنيّت باشند و احكام بر زمين مانده‌‏ات بر پا شوند.

نهج البلاغة: الخطبة 131

>معارف حدیث>مقالات معارفی>قرآن و تفسیر

تعداد بازدید : 846

نگاهی به گستره بهره‌گیری از قرآن در احادیث فریقین

نشریه : مطالعات تطبیقی قرآن و حدیث

نویسنده : پديدآورنده : غلام‌علی عزیزی‌کیا

سال سوم / شماره پیاپی 5 / صفحه 7-30

چکیده :

یکی از منابع یا ادله دانش فقه، قرآن کریم است. در تلقی فقه‌پژوهان و مفسران، آیات قرآن از یک منظر به دو دستۀ آیات احکام و آیات غیر احکام تقسیم می‌گردد. آیات احکام بیشتر به بیان احکام کلی و گاه جزئی در موضوعی خاص می‌پردازد و آیات غیر احکام در باب مبدأ و معاد و قصص پیامبران و امت‌های پیشین و غیر آن است. هدف این مقاله اثبات ناکارآمدی این نوع تقسیم از آیات است. با توصیف و تحلیل برخی از احادیث فریقین که گویای امکان استنباط حکم از آیات دستۀ دوم است، می‌توان تقسیم‌بندی پیش‌گفته را تا حدی تغییر دارد و شاید بتوان با الهام از روش اهل‌بیت(ع) از آیات به ظاهر غیر فقهی نیز به احکامی دست یافت. چنان‌که تقطیع برخی از آیات فقهی و تعمیم آن به موارد دیگر، ظرفیت بهره‌گیری از آن‌ها را به عنوان یک قاعده در ابواب مختلف فقه افزایش می‌دهد.

کلیدواژه‌های مقاله :قرآن در روایات، قرآن و حدیث، احادیث فریقین