عدالت اجتماعى در نهج البلاغه زمينه ها، موانع و دستاوردها
سال
بیستم / شماره پیاپی
۱۷۱ /
صفحه
۹۳-۱۱۰
چکیده :
عدالت اجتماعى به معنى «بهره مندى همه افراد از امكانات موجود در يك جامعه به تناسب ظرفيت ها» آرزوى تمام رهبران، انديشوران و آزادگان جهان از گذشته تا حال بوده است. براى تحقق عملى اين آرزوى شيرين، چاره اى جز شناسايى مقدمات و مسائل ضرورى آن نيست.
مقاله حاضر، چگونگى بهره مندى همه مردم از امكانات عمومى را در قالب بيان «زمينه ها»، «موانع» و «دستاوردهاى» عدالت اجتماعى با نگاه محورى به نهج البلاغه دنبال مى كند. استخراج بهترين طرح ها و راهبردى ترين انديشه ها در خصوص چگونگى عملياتى كردن عدالت اجتماعى از موثق ترين متون دينى شيعى، يعنى نهج البلاغه، مهم‌ترين هدف اين نوشته است. پژوهش حاضر مبتنى بر تحقيقات كتابخانه اى با نگاه متمركز به كتاب شريف نهج البلاغه و شروح و كتب معتبر مرتبط با آن است كه در حقيقت جنبه توصيفى ـ تحليلى دارد. با اين همه به سبب ماهيت گزارشى بحث، جهت توصيفى آن بر جنبه تحليلى غلبه دارد. ظرفيت بسيار بالاى نهج البلاغه در بيان حساس ترين مسائل و نشان دادن بخشى از حركت هاى مديريتى عدالت محور حضرت على عليه السلام در دوران حكومت، محورهاى عمده اين تحقيق به شمار مى آيد.
کلیدواژه‌های مقاله :عدالت، عدالت اجتماعى، امام على عليه السلام، نهج البلاغه
