مناجات بررسى معناشناختى و جايگاه آن در آموزه‌هاى دينى
سال
هجدهم / شماره پیاپی
139 /
صفحه
چکیده :
آنچه از اين پس در اين بخش مى‌خوانيد، شرح و تفسيرى است از جناب استاد مصباح بر مناجات «خمس عشر»، كه در ماه مبارك رمضان در دفتر مقام معظّم رهبرى در قم ايراد گرديده است.
اما پيش از شروع بحث، ايشان شرحى بر برخى مفاهيم از جمله «دعا»، «مناجات» و «ندا» داشته و تفاوت آنها را با يكديگر بيان مى‌دارند. اصولا «مناجات» در گوشى و رمزگونه صحبت كردن است و «ندا» كسى را با صداى بلند خواندن، «دعا» نيز خواستن با هر زبانى، هر كيفيتى، از راه دور و يا نزديك، بلند و يا آهسته است. معمولا در زندگى روزمرّه، همه انسان‌ها به طور طبيعى تمايل دارند به صورت خصوصى با افراد و بزرگان همنشين شوند. انسان مؤمن نيز كه به عظمت الهى واقف است، همواره در پى آن است كه محل خلوتى بيابد و با معبود خويش مناجات نمايد. انسانى كه بيشترين توجهش به خداست، خداى متعال نيز عنايتش را شامل حال او مى‌گرداند و لذت و طعم مناجات را به او مى‌چشاند. به عكس، انسانى كه همتش دنياست، و محبت دنيا در دل اوست، از لذت مناجات با خدا محروم خواهد بود. در همين زمينه، گناه، حب دنيا، خودنمايى، ريا و شهرت‌طلبى از عوامل مهم حرمان انسان از مناجات با معبود خويش است.
کلیدواژه‌های مقاله :مناجات، دعا، ندا، راز سخن گفتن، نجوا
