الگويي نوين از مؤلفه هاي خوشبيني از منظر نهج البلاغه
سال
هفدهم / شماره پیاپی
135 /
صفحه
چکیده :
هدف پژوهش حاضر بررسي مؤلفه هاي خوشبيني در نهج البلاغه است. نويسنده با استفاده از روش تحليل متون ديني، درصدد پاسخ به اين سؤال است كه آيا مفهوم خوشبيني در منابع اسلامي داراي همان مؤلفه هايي است كه در روانشناسي مطرح شده است؟ جستجو و تحليل آموزه هاي نهج البلاغه نشان مي دهد كه خوشبيني از سه مؤلفه تشكيل شده است: «توجه انتخابي»، شامل توجه مثبت به ويژگي هاي خداوند، زيبايي هاي جهان، ويژگي ها و رفتار مثبت افراد، افكار و گفتار مثبت، امكانات و نعمت هاي خداوند، نقاط مثبت خود، و توجه بيشتر به نتايج كارها تا مشكلات آن است. «تفسير منطقي»، به: امتحان دانستن سختي ها و مشكلات، موقتي دانستن رويدادهاي مثبت و منفي، نقش خدا، خود و ديگران در وقوع رويدادها اشاره دارد. «انتظار مثبت» نيز نشان مي دهد فرد خوشبين، به انتظار كمك از خداوند، انتظار وقوع رويدادهاي خوشايند، و انتظار عملكرد درست از سوي ديگران باور دارد.
کلیدواژههای مقاله :مؤلفه هاي خوشبيني، تداوم، فراگيري، شخصي سازي، توجه انتخابي، تفسير منطقي، انتظار مثبت