رهبانيت در آيين مسيحيت
سال
هفدهم / شماره پیاپی
133 /
صفحه
چکیده :
رهبانيت به معناي كناره گيري و انزوا از صحنه اجتماع و پرداختن به عبادت ها و رياضت هاي طاقت فرسا، در آيين مسيحيت داراي سابقه اي بس طولاني است، به گونه اي كه اين پديده در شكل رسمي خود از قرن سوم ميلادي آغاز شد و تا عصر حاضر ادامه دارد. هدف از اين نوشتار آشنايي با پيشينه اين پديده نابهنجار و فرقه هاي منتسب به آن و نيز مناسك برخي از اين فرقه هاست. فرقه هاي رهباني براي حضور افراد در حلقه خود، شرايط ويژه اي را وضع نموده اند و اعمال بسيار سخت و خشني را بر نوآموزان خود تحميل مي كنند. رهبانيت نه تنها موفقيت قابل توجهي به دست نياورد، بلكه بر اثر زياده روي در رياضت بر نفس، مبتلا به ناهنجاري هاي اجتماعي و حتي اخلاقي نيز شد. از اين رو، در برهه اي از زمان، كليساي مسيحيت نيز به مخالفت با چنين فرقه هايي برخاست. دين مبين اسلام با راه يافتن امثال اين فرقه ها در جامعه مسلمانان به شدت مخالفت نموده است.
کلیدواژههای مقاله :رهبانيت، مسيحيت، رياضت، كاتوليك، پروتستان، ارتدوكس