۶۳.على بن ابراهيم، از احمد بن محمد برقى، از على بن ابوحمزه، از ابوبصير روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود كه:«هر كه خيرى را به كسى تعليم كند، او را چون مزد كسى است كه به آن عمل نمايد». به خدمت آن حضرت عرض كردم كه: پس اگر متعلم آن علم را به غير خويش تعليم دهد، اين مزد از براى معلم اول جارى خواهد بود. حضرت فرمود كه: «اگر آن را به همه مردمان تعليم دهد، اين مزد از براى او جارى گردد». عرض كردم كه: پس اگر بميرد نيز چنين خواهد بود؟ حضرت فرمود كه: «و هر چند بميرد».
۶۴.به همين اسناد، از محمد بن عبدالحميد، از علاء بن رزين، از ابو عُبيده حذّاء، از امام محمد باقر عليه السلام روايت است كه آن حضرت فرمود كه:«هر كه باب هدايتى را تعليم كسى دهد، او را چون مزد كسى است كه به آن عمل كند و اين گروه عاملان، چيزى از مزدهاى ايشان كم نمى شود. و هر كه باب ضلالتى را تعليم كسى دهد، بر او چون گناهان آنان است كه به آن عمل كرده اند و اين گروه عاملان، چيزى از گناهان ايشان كم نمى شود».
۶۵.حسين بن محمد، از على بن محمد بن سعد روايت كرده و آن را مرفوع ساخته، از ابوحمزه، از على بن الحسين عليه السلام كه فرمود آن حضرت:«اگر مردم بدانند كه چه منفعت ها در طلب كردن علم است، هر آينه آن را طلب كنند؛ هر چند كه به ريختن خون ها و فرورفتن در درياها باشد.
به درستى كه خداى تبارك و تعالى وحى فرمود به سوى دانيال، كه دشمن ترين بندگان من به سوى من، آن جاهلى است كه حق اهل علم را سبك شمارد و اقتداى به ايشان را ترك نمايد. و به درستى كه دوست ترين بندگان من به سوى من، آن پرهيزگارى است كه طالب ثواب بزرگ باشد و هميشه با علما باشد و حليمان را پيرو و از حكيمان قبول كند» (مراد از علما - چنان چه بعضى گفته اند - علماى شيعه است و از حكيمان، اوصيا و از حكيمان، پيغمبران).
۶۶.على بن ابراهيم، از پدرش، از قاسم بن محمد، از سليمان بن داوود مِنقرى، از حَفص بن غياث روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام به من فرمود كه:«هر كه علم را بياموزد و به آن عمل نمايد و به جهت رضاى خدا به مردم تعليم دهد، او را در ملكوت آسمان ها كه موضع ربوبيت و پادشاهى و عجايب و بدائع خدا است، بزرگ نامند، و گويند كه: از براى خدا آموخت و از براى خدا عمل نمود و از براى خدا تعليم داد».
