۱۱۵.محمد بن يحيى از احمد بن محمد بن عيسى، از محمد بن سِنان، از مفضّل بن عمر، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت: به آن حضرت عرض كردم كه: ناجى، به چه چيزى شناخته مى شود؟ فرمود كه:«هر كه كردارش موافق گفتارش باشد، شهادت خدا به نجات از براى او ثابت است. و هر كه كردار او موافق گفتارش نباشد، موضع وديعه و امانت است» (يا امانت را به او سپرده اند. يعنى: ايمان و اعتقادش به طور عاريه است كه از او خواهند گرفت).
۱۱۶.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند از احمد بن محمد بن خالد، از پدرش، و آن را مرفوع ساخته كه گفت: امير المؤمنين عليه السلام فرمود در بعضى از سخنان خود كه به آن خطبه خواند، بر سر منبر كه:«اى گروه مردمان، چون بدانيد، عمل كنيد به آنچه دانستيد تا باشد كه شما راه راست يابيد. به درستى كه عالمى كه به غير علم خود عمل نمايد، چون جاهل سر گردانى است كه از بى خودى جهل خود به هوش باز نيايد. بلكه به حقيقت چنين دانستم كه حجت بر او بزرگ تر است و حسرت و اندوه بر اين عالم كه از علم خويش بيرون آمده (چنانچه مار از پوست بيرون آيد). يعنى: از آن اعراض نموده، بيشتر است از حسرت بر اين جاهل كه در جهل خويش سرگردان است؛ هر چند كه هر دو سرگردانند و هلاك خواهند گرديد.
و خويش را در اضطراب ميفكنيد كه شك مى كنيد و شك مى كنيد كه كافر مى شويد و خويش را رخصت و دستورى مدهيد كه سهل انگارى مى كنيد و در حق، سهل انگارى مكنيد كه نقصان مى كنيد. به درستى كه از جمله حق خدا بر شما آن است كه در دين دانا شويد و از جمله دانش آن است كه فريفته نشويد. به درستى كه خيرخواه ترين شما از براى خويش، آن است كه اطاعت پروردگار خويش را بيشتر نمايد و از همه شما فرمان برنده تر باشد. خيانت كارترين شما با خويش، معصيت كارترين شما است كه پروردگار خويش را بيش از همه نافرمانى كند. هر كه خدا را اطاعت كند، ايمن و شاد گردد و هر كه خدا را معصيت نمايد، نوميد و پشيمان شود».
