۱۳۳.على بن ابراهيم، از پدرش، از محمد بن يحيى، از طلحة بن زيد، روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود:«راويان كتاب خدا (كه قرآن است يا كتابى كه مشتمل باشد بر علومى كه در دين به كار آيد، و حافظان آن از غلط و تحريف و لحن و تصحيف) بسيارند. به درستى كه رعايت كنندگان آن (كه عالم باشند به مراد آن و عامل باشند به مقصود آن) كم اند و چه بسيار است آن كه حديث را تصديق مى كند و عمل مى كند به آنچه در آن است و كتاب خدا را تصديق نمى كند و عمل نمى كند به آنچه در آن است. پس رعايت نكردن، علما را اندوهناك مى گرداند. حفظ كردن روايت جاهلان را رسوا و خوار مى سازد (در بعضى از نسخه ها، رعايت، به جاى روايت واقع شده. در اين نسخه ها يحزنهم به حاى حطى و نون كلمن است؛ چون فقره اولى. و ترجمه آن اين مى شود: جاهلان حفظ رعايت ايشان، اندوهناك مى گردند و نسخه اوّلى، أصح است. و تتمه حديث:) پس رعايت كننده اى است كه حيات خود را رعايت مى كند و رعايت كننده اى است كه هلاكت خويش را رعايت مى كند و در اين هنگام، اين دو رعايت كننده، با هم اختلاف كردند و اين دو گروه، غير يكديگر شدند».

۱۳۳.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ يَحْيى، عَنْ طَلْحَةَ بْنِ زَيْدٍ، قَالَ :سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّه ِ عليه السلام يَقُولُ:«إِنَّ رُوَاةَ الْكِتَابِ كَثِيرٌ، وَإِنَّ رُعَاتَهُ قَلِيلٌ، وَكَمْ مِنْ مُسْتَنْصِحٍ لِلْحَدِيثِ مُسْتَغِشٌّ لِلْكِتَابِ، فَالْعُلَمَاءُ يَحْزُنُهُمْ تَرْكُ الرِّعَايَةِ، وَالْجُهَّالُ يَحْزُنُهُمْ حِفْظُ الرِّوَايَةِ، فَرَاعٍ يَرْعى حَيَاتَهُ، وَرَاعٍ يَرْعى هَلَكَتَهُ، فَعِنْدَ ذلِكَ اخْتَلَفَ الرَّاعِيَانِ، وَتَغَايَرَ الْفَرِيقَانِ».