۱۴۲.حسين بن محمد، از مُعلّى بن محمد، از وشّاء، از ابان بن عثمان، از عبداللّه بن سليمان روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام محمد باقر عليه السلام كه تكلم مى فرمود و در خدمت آن حضرت مردى از اهل بصره بود كه او را عثمان أعمى مى گفتند و آن مرد مى گفت: حسن بصرى گمان مى كند كه كسانى كه علم را مى پوشند، بوى بد شكم هاى ايشان اهل جهنم را آزار مى رساند. امام محمد باقر عليه السلام فرمود كه:«پس، از اين لازم مى آيد كه مؤمن آل فرعون، هلاك شده باشد و علم خويش را به خدايى خدا و پيغمبرى موسى مى پوشيد و كتمان مى كرد». بعد از آن فرمود كه: «هميشه علم پوشيده بوده است از آن روزى كه خداى تعالى نوح را به پيغمبرى فرستاد تا امروز. پس حسن به هر طرف كه مى خواهد از راست و چپ برود و آنچه مى خواهد بگويد. به خدا سوگند كه علم يافت نمى شود، مگر در اينجا» (يعنى خانه نبوت و معدن خلافت، يا مكان شريف آن حضرت. و ممكن است كه آن جناب اشاره به سينه خود فرموده باشد).
17. باب در بيان روايت كردن كتاب ها و حديث و فضيلت نوشتن به توشيحات
۱۴۳.على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن ابى عُمير، از منصور بن يونس، از ابوبصير روايت كرده است كه گفت: به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه: چيست معنى فرموده خداى جلّ ثناؤه:«الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ»۱؟ (كه ترجمه آن گذشت). حضرت فرمود كه:«مقصود، آن مردى است كه حديث را مى شنود، بعد از آن، كسى را به آن، حديث مى كند؛ چنانچه آن را شنيده. چيزى را در آن نمى افزايد و از آن چيزى را كم نمى كند».
