۱۴۹.على بن ابراهيم، از پدرش و از احمد بن محمد بن خالد، از نوفلى، از سَكونى، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه آن حضرت فرمود كه:«امير المؤمنين عليه السلام فرمود: هر گاه حديثى را به كسى نقل كنيد، آن را نسبت دهيد به سوى كسى كه شما را حديث كرده. پس اگر آن حديث راست و درست باشد، نفع آن به شما عائد شود و اگر دروغ باشد، وبالش بر آن است كه دروغ گفته».

۱۵۰.على بن محمد بن عبداللّه ، از احمد بن محمد، از ابو أيّوب مدنى، از ابن ابى عُمير، از حسين احمسى، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه آن حضرت فرمود كه:«دل، اعتماد مى كند بر نوشتن، يا نوشته».

۱۵۱.حسين بن محمد، از مُعلّى بن محمد، از حسن بن على وشّاء، از عاصم بن حُميد، از ابو بصير روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود:«بنويسيد (يعنى حديث ما را) به درستى كه شما حفظ نمى كنيد تا بنويسيد».

۱۵۲.محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از حسن بن على بن فضّال، از ابن بُكير، از عُبيد بن زراره روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود:«كتاب هاى خويش را نيكو محافظت نماييد. پس به درستى كه زود باشد كه شمابه سوى آنها محتاج شويد».

۱۵۳.چند نفر از اصحاب ما، روايت كرده اند از احمد بن محمد بن خالد برقى، از بعضى از اصحابش، از ابوسعيد خيبرى، از مفضّل بن عمر كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام به من فرمود كه:«بنويس و علم خود را در ميان برادرانت منتشر ساز. پس اگر بميرى، كتاب هاى خويش را به ميراث بده به پسرانت؛ زيرا كه بر مردم زمانى خواهد آمد كه فتنه و قتل و گفت وگو در آن بسيار باشد و اهل حق و باطل، با هم ممزوج باشند و در آن زمان انس نگيرند، مگر به كتاب هاى خويش».

۱۵۴.به همين اسناد، از محمد بن على مروى است و آن را مرفوع ساخته كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه:«بپرهيزيد از دروغى كه مانع باشد ميان راوى و قبول روايتش» (يا دروغى كه در آن، دست به بالا زده شده باشد). به آن حضرت عرض شد كه: مراد از اين دروغ چيست؟ فرمود: «آن است كه مردى تو را حديث كند به حديثى كه از كسى روايت كرده است، پس تو او را واگذارى و آن را روايت كنى از آن كه محدث تو را حديث كرده» (مثلا زيد تو را حديث مى كند به حديثى كه از عمرو شنيده و تو در وقت روايت، زيد را ترك مى كنى و از عمرو روايت مى نمايى).

۱۴۹.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ وَعَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ، عَنِ النَّوْفَلِيِّ، عَنِ السَّكُونِيِّ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّه ِ عليه السلام ، قَالَ :«قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ عليه السلام : إِذَا حَدَّثْتُمْ بِحَدِيثٍ، فَأَسْنِدُوهُ إِلَى الَّذِي حَدَّثَكُمْ، فَإِنْ كَانَ حَقّاً فَلَكُمْ، وَإِنْ كَانَ كَذِباً فَعَلَيْهِ».

۱۵۰.عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللّه ِ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَبِي أَيُّوبَ الْمَدَنِيِّ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ، عَنْ حُسَيْنٍ الْأَحْمَسِيِّ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّه ِ عليه السلام ، قَالَ :«الْقَلْبُ يَتَّكِلُ عَلَى الْكِتَابَةِ».

۱۵۱.الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ الْوَشَّاءِ، عَنْ عَاصِمِ بْنِ حُمَيْدٍ، عَنْ أَبِي بَصِيرٍ، قَالَ :سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّه ِ عليه السلام يَقُولُ: «اكْتُبُوا، فَإِنَّكُمْ لَا تَحْفَظُونَ حَتّى تَكْتُبُوا».

۱۵۲.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ فَضَّالٍ، عَنِ ابْنِ بُكَيْرٍ، عَنْ عُبَيْدِ بْنِ زُرَارَةَ، قَالَ :قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّه ِ عليه السلام : «احْتَفِظُوا بِكُتُبِكُمْ؛ فَإِنَّكُمْ سَوْفَ تَحْتَاجُونَ إِلَيْهَا».

۱۵۳.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ الْبَرْقِيِّ، عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ، عَنْ أَبِي سَعِيدٍ الْخَيْبَرِيِّ ، عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ، قَالَ :قَالَ لِي أَبُو عَبْدِ اللّه ِ عليه السلام : «اكْتُبْ، وَبُثَّ عِلْمَكَ فِي إِخْوَانِكَ، فَإِنْ مِتَّ فَأَوْرِثْ كُتُبَكَ بَنِيكَ؛ فَإِنَّهُ يَأْتِي عَلَى النَّاسِ زَمَانُ هَرْجٍ لَا يَأْنَسُونَ فِيهِ إِلَا بِكُتُبِهِمْ».

۱۵۴.وَبِهذَا الْاءِسْنَادِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ رَفَعَهُ، قَالَ :قَالَ أَبُو عَبْدِ اللّه ِ عليه السلام : «إِيَّاكُمْ وَالْكَذِبَ الْمُفْتَرِ عَ». قِيلَ لَهُ: وَمَا الْكَذِبُ الْمُفْتَرِ عُ؟ قَالَ: «أَنْ يُحَدِّثَكَ الرَّجُلُ بِالْحَدِيثِ، فَتَتْرُكَهُ وَتَرْوِيَهُ عَنِ الَّذِي حَدَّثَكَ عَنْهُ».