۱۶۲.حسين بن محمد، از مُعلّى بن محمد روايت كرده است، از محمد بن جمهور عَمّى، و آن را مرفوع مى سازد كه گفت: رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه:«هر گاه بدعت ها در ميان امت من ظاهر گردد، بايد كه عالم علم خود را ظاهر كند (و بيان كند كه آن بدعت است). پس هر كه آن را اظهار نكند، لعنت خدا بر او باد».

۱۶۳.و به همين اسناد، از محمد بن جمهور روايت است و آن را مرفوع ساخته كه آن جناب صلى الله عليه و آله فرمود:«هر كه بيايد به نزد صاحب بدعتى و او را تعظيم نمايد و بزرگ دارد، جز اين نيست كه در خرابى دين اسلام كوشش مى نمايد».

۱۶۴.و به همين اسناد، از محمد بن جمهور روايت است و آن را مرفوع ساخته كه گفت: رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه:«خدا اِبا فرموده از براى صاحب بدعت كه توبه كند، يا توبه او را قبول فرمايد». به آن حضرت عرض شد كه: يا رسول اللّه ، چرا صاحب بدعت توبه نمى كند، يا چگونه مى شود كه توبه او مقبول نباشد؟ فرمود: «زيرا كه دلش، دوستى آن بدعت، نوشانيده شده» (و آن بر وجهى در دل او در آمده كه در آن رسوخ به هم رسانيده و جا گرفته كه از آن بيرون نمى رود. از كلام آن جناب چنين ظاهر مى شود كه معنى اول، كه صاحب بدعت توفيق توبه نمى يابد، مراد باشد، اگر چه، در معنى دوم نيز احتمال دارد).

۱۶۲.الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ جُمْهُورٍ الْعَمِّيِّ يَرْفَعُهُ، قَالَ :قَالَ رَسُولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله :«إِذَا ظَهَرَتِ الْبِدَعُ فِي أُمَّتِي، فَلْيُظْهِرِ الْعَالِمُ عِلْمَهُ، فَمَنْ لَمْ يَفْعَلْ، فَعَلَيْهِ لَعْنَةُ اللّه ِ».

۱۶۳.وَبِهذَا الْاءِسْنَادِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ جُمْهُورٍ رَفَعَهُ، قَالَ :«مَنْ أَتى ذَا بِدْعَةٍ فَعَظَّمَهُ، فَإِنَّمَا يَسْعى فِي هَدْمِ الْاءِسْلَامِ».

۱۶۴.وَبِهذَا الْاءِسْنَادِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ جُمْهُورٍ رَفَعَهُ، قَالَ :قَالَ رَسُولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : «أَبَى اللّه ُ لِصَاحِبِ الْبِدْعَةِ بِالتَّوْبَةِ» قِيلَ: يَا رَسُولَ اللّه ِ، وَكَيْفَ ذلِكَ؟ قَالَ: «إِنَّهُ قَدْ أُشْرِبَ قَلْبُهُ حُبَّهَا».