۱۹۶.على بن محمد، از سهل بن زياد، از ابن محبوب، از على بن رئاب، از ابو عُبيده، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه گفت: آن حضرت به من فرمود كه:«اى زياد، چه مى گويى اگر ما يكى از كسانى كه ما را دوست مى دارند، فتوا دهيم به چيزى كه موافق تقيه باشد؟» أبو عبيده مى گويد كه: به آن حضرت عرض كردم كه: فداى تو گردم، تو بهتر مى دانى. آن حضرت فرمود كه: «اگر به آن عمل كند، از برايش بهتر و مزدش بزرگ تر است» .
در روايت ديگر چنين است كه: «اگر به آن عمل كند، مزدش به او مى رسد و اگر آن را ترك كند، به خدا سوگند كه گناه كرده است».
۱۹۷.احمد بن ادريس، از محمد بن عبدالجبّار، از حسن بن على، از ثعلبة بن ميمون، از زرارة بن اعيَن، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه گفت: آن حضرت را از مسأله اى سؤال كردم و مرا جواب فرمود و بعد از آن، مردى به خدمت آن حضرت آمد و او را از همان مسأله سؤال نمود. حضرت او را جواب فرمود به غير آنچه مرا جواب فرموده بود. بعد از آن ديگرى آمد و او را همان مسأله سؤال كرد و او را جواب داد، به غير آنچه به من و صاحب من فرموده بود. چون اين دو مرد بيرون رفتند، عرض كردم كه: يا ابن رسول اللّه ، دو نفر از مردم عراق كه از شيعيان شما بودند، آمدند و سؤال كردند و تو هر يك از ايشان را جواب دادى به خلاف آنچه ديگرى را به آن جواب فرمودى.
فرمود كه:«اى زراره، به درستى كه آنچه من كردم، از براى ما بهتر است، و ما و شما را بيشتر باقى مى دارد. اگر شما بر يك امر اجتماع كنيد و اختلافى در ميانه شما نباشد، عامه شما را تصديق مى كنند و مى دانند كه آن را از ما روايت كرده ايد و راست مى گوييد و از دوستان ماييد. و اين باعث قلت بقاى ما و بقاى شما است و ما و شما را به كشتن مى دهد». زراره مى گويد كه: بعد از آن به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه: اگر شما شيعيان خويش را رو به سنان و نيزه و آتش بفرستيد، هر آينه مى روند و سر باز نمى زنند، سهل است كه ايشان از نزد شما بيرون مى روند و در ميانه ايشان اختلافى باشد. آن حضرت، مرا جواب داد به مثل جوابى كه پدرش فرموده بود.
