۱۹۸.محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از محمد بن سنان، از نصر خَثعمى روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود:«هر كه مى داند كه ما نمى گوييم مگر آنچه حق باشد، بايد كه به آنچه مى داند كه از ما است، اكتفا نمايد. پس اگر خلاف آنچه مى داند كه از ما است، بشنود، بداند كه آن، باز داشتنى از جانب ما است. مقصود ما آن است كه دفع ضرر مخالفان از او كرده باشيم».
۱۹۹.على بن ابراهيم، از پدرش، از عثمان بن عيسى، و حسن بن محبوب، همه، از سَماعه، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت: از آن حضرت سؤال كردم از مردى كه دو نفر از اهل دين او، در امرى بر او مختلف شدند و هر دو او را روايت مى كنند از ايشان، امر به اخذ آن مى كند و ديگرى او را نهى مى كند. آيا آن مرد چه كند؟ فرمود كه:«آن را به تأخير مى افكند تا ملاقات كند كسى را كه او را خبر دهد و او در وسعت و فراخى است تا آن كس را ملاقات كند».
در روايت ديگر، چنين است: «به هر يك از اين دو روايت كه عمل كنى، از باب تسليم و انقياد امام و رضاى به آن، تو را مى رسد و جائز است».
