۳۱۰.به همين اسناد، از محمد بن سِنان روايت است كه گفت: از آن حضرت سؤال كردم از نام خدا كه آن چيست؟ فرمود كه:«صفتى است از براى موصوف» (يعنى نشانه اى است از براى مسمىّ) .
۳۱۱.محمد بن ابى عبداللّه ، از محمد بن اسماعيل، از بعضى از اصحاب خويش، از بكر صالح، از على بن صالح، از حسن بن محمد بن خالد بن يزيد ، از عبدالاعلى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه آن حضرت فرمود:«اسم خدا غير اوست، و هر چيزى كه نام چيزى بر آن واقع شود، مخلوق است، مگر خداى تعالى.
اما آنچه زبان ها آن را تعبير كند، يا دست ها آن را بسازد چون نوشته، مخلوق است. و لفظ اللّه (كه فارسى آن خدا است) غايتى از غايات و نامى از نام هاى اوست كه نظر خلائق به آن مى رسد و غايت نظر ايشان واقع مى شود، و معنى كه ذات مقدس است، غايت نيست (و در بعضى از نسخه ها مغيىّ با غين مفتوحه نقطه دار و ضمّ ميم و ياى مشدده واقع شده و مراد از آن، نيز ذات مقدس است كه غايت از براى آن قرار داده اند، و در شرح اين عبارت، غير از اين نيز گفته اند). و غايت كه نظر خلق به آن منتهى شود و موصوف است به وصف معلوم و هر چه به وصف در آيد، مصنوع است، و صانع چيزها، موصوف نمى شود به اندازه معين و كسى او را در وجود نياورده كه هستى او را به صنعت غير او بشناسد، و متناهى نشده تا غايتى، مگر آن كه آن غايت، غير اوست و هر كه اين حكم را كه بيان كرديم، بفهمد هرگز خوار نگردد و اين توحيدى است خالص. پس آن را رعايت كنيد و به آن تصديق نماييد و بفهميد به اذن خدا.
و هر كه گمان كند كه خدا را مى شناسد به حجاب و واسطه ميان او و خلائق يا به صورت عقلى، يا به مثال خيالى، مشرك است؛ زيرا كه حجاب و صورت مثالى كه قرار داده، غير خدا است و جز اين نيست كه آن جناب، يگانه اى است كه او را به يگانگى پرستيده اند، و چگونه او را به يگانگى ياد نموده آن كه گمان مى كند كه او را به غير او شناخته، و هر كه خدا را شناخته، خدا را به خدا شناخته، پس هر كه آن جناب را به خودش نشناخته، او را نمى شناسد، بلكه غير او را مى شناسد و در ميانه خالق و مخلوق چيزى واسطه نيست، و خدا آفريننده همه چيز است؛ نه از ماده و مثالى كه تحقق داشته باشد. و خدا را به نام هايى كه دارد بايد ناميد و آن جناب، غير از نام هاى خود و نام ها غير اويند».
