۳۳۲.از او ـ يعنى از كلينى رضى الله عنه ـ [از] چند نفر از اصحاب ما، از احمد بن محمد بن خالد، از يعقوب بن يزيد، از ابن ابى عُمير، از ابن اُذينه، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است در فرموده خداى تعالى:«مَا يَكُونُ مِن نَّجْوَى ثَلَـثَةٍ إِلَا هُوَ رَابِعُهُمْ وَ لَا خَمْسَةٍ إِلَا هُوَ سَادِسُهُمْ»۱، يعنى:«نمى باشد و واقع نمى شود از راز گفتن سه كس، مگر اين كه خدا چهارم ايشان است، و نه راز گفتن پنج كس، مگر آن كه او ششم ايشان است»، (و نه پست تر و كم تر از اين كه دو باشد، يا چهار، و نه بيشتر از اين كه شش است تا آنچه نهايت ندارد، مگر آن كه او با ايشان است، در هر جا كه باشند؛ از اقطار آسمان ها و نواحى زمين) .
كه حضرت فرمود: «خدا يكى است و يگانه (كه شريك و نظير ندارد) واحدي الذات است (كه جزء مادى و صورى ندارد؛ نه در ذهن و نه در خارج) و از خلق خود جدا است (كه در ميانه او و ايشان مباينت است) و به همين، خويش را وصف نموده (چه در بسيارى از مواضع قرآن فرموده كه: چيزى مانند او نيست)، و خدا به هر چيز احاطه دارد، و به طور اطلاع بر وجه استعلا و احاطه و قدرت: «لَا يَعْزُبُ عَنْهُ مِثْقَالُ ذَرَّةٍ فِى السَّمَـوَ تِ وَ لَا فِى الْأَرْضِ وَ لَا أَصْغَرُ مِن ذَ لِكَ وَ لَا أَكْبَرُ»۲ ، يعنى: «دور شود و پوشيده نگردد از او هم سنگ مورچه خُرد، يا به وزن ذره اى از ذرات هوا در آسمان ها، و نه در زمين، و نه خُردتر از آن، و نه بزرگ تر از اين»، وليكن به طور احاطه و علم (يعنى: علم آن جناب رفيق آنها است و محيط و مطلع بر ايشان) ، نه به اعتبار و ذات مقدس؛ زيرا كه مكان ها به اندازه در مى آيند، و حدود چهارگانه گرداگرد آن را فرا مى گيرد».
(و مراد از حدود چهارگانه، جهات شش گانه است كه عبارت است از بالا و زير و راست و چپ و پيش و پس، وليكن چون غير از بالا و زير، فى حد ذاته متميز نبود، بلكه تميز و تحقق آن به امر اعتبارى بود، لهذا حضرت راست و چپ را يك حد قرار داد، چنانچه پيش و پس را يك حد حساب نمود). بعد از آن فرمود كه: «پس اگر احاطه خدا بر چيزها به اعتبار ذات باشد، و بر ذات لازم مى آيد كه اين حدود، گرداگرد آن را فرو گرفته باشند» .
در بيان فرموده خداى تعالى: «الرَّحْمَـنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوَى»۳ .
