۳۴۴.محمد، از احمد بن محمد بن عيسى، از احمد بن محمد بن ابى نصر، از محمد بن فُضيل، از ابوحمزه، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه آن حضرت فرمود:«حاملان عرش (و عرش، علم خدا است) هشت نفراند: چهار نفر از ما و چهار نفر از كسانى كه خدا خواسته» (و از احاديث ظاهر مى شود كه چهار نفر اول، محمد و على و حسن و حسين ـ صلوات اللّه و سلامه عليهم اجمعين ـ باشند. و بعضى به جاى محمد، فاطمه ـ صلوات اللّه و سلامه عليها ـ را ذكر كرده اند. و اما چهار نفر ديگر، بعضى گفته اند كه نوح و ابراهيم و موسى و عيسى اند ـ كه پيغمبران اولوالعزم اند ـ و بعضى گمان كرده اند كه سلمان و ابوذر و مقداد و عمار بن ياسراند).
۳۴۵.محمد بن حسن، از سهل بن زياد، از ابن محبوب، از عبدالرحمان بن كثير، از داود بن كثير رقّى روايت كرده است كه گفت: از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام سؤال كردم از تفسير قول خداى عزّوجلّ:«وَ كَانَ عَرْشُهُ عَلَى الْمَآءِ»۱، يعنى:«و بود عرش خداى ـ سبحانه و تعالى ـ بر روى آب». حضرت فرمود كه: «سنيان در تفسير اين آيه، چه مى گويند؟» عرض كردم كه: مى گويند: عرش بر روى آب بود و پروردگار عالميان در بالاى آن.
فرمود: «دروغ مى گويند. هر كه اين را گمان كند، كه خدا را محمول گردانيده و او را به صفت مخلوقات وصف كرده، و بر او لازم مى آيد كه آن چيز كه او را برداشته، از او قوى تر باشد».
عرض كردم: فداى تو گردم، تفسير آيه را از براى من بيان فرما. حضرت فرمود: «به درستى كه خدا دين و علم خويش را بر آب بار كرد و آن را حامل اين دو گردانيد، پيش از آن كه زمين، يا آسمان، يا جنّ، يا انسان، يا آفتاب، يا ماه وجود داشته باشد. بعد از آن، چون اراده نمود كه خلائق را بيافريند، ايشان را پراكنده و پريشان نمود در ميان دو دست خويش (كه از آن به پيش رو تعبير مى شود. و مراد اين است كه آنها را در نزد علم خويش پهن نمود). پس به ايشان فرمود كه: پروردگار شما كيست؟ اول كسى كه سخن نمود، رسول خدا صلى الله عليه و آله و امير المؤمنين عليه السلام و ائمه هدى ـ صلوات اللّه عليهم ـ بودند و عرض نمودند كه: تويى پروردگار ما. پس خدا ايشان را حامل دين و علم خويش نمود، بعد از آن، به فرشتگان فرمود كه: اين گروه حاملان دين و علم من و امينان من هستند در باب خلق من، و ايشانند كه در روز قيامت از ايشان سؤال خواهد شد در باب اداى امانت و حفظ آن و طاعت خلائق و معصيت ايشان و آنچه مى دانند، به خدا عرض خواهند كرد.
بعد از آن به فرزندان آدم فرمود كه: اقرار كنيد براى خدا به پروردگارى و ربوبيت و براى اين چند نفر به فرمان بردارى و ولايت. فرزندان آدم عرض كردند كه: آرى اى پروردگار ما، ما اقرار كرديم. پس خدا به فرشتگان خويش فرمود كه: گواه باشيد. فرشتگان عرض كردند كه: ما گواه شديم بر اقرار ايشان، تا در فرداى قيامت نگويند: به درستى كه ما از اين اقرار بى خبران بوديم، يا نگويند كه: جز اين نيست كه پدران ما شرك آوردند، پيش از زمان ما و ما فرزندانى چند بوديم بعد از ايشان. آيا پس تو ما را هلاك مى گردانى و معذب مى سازى به آنچه آن كج روان گمراه كردند؟ ۲ اى داود، ولايت و صاحب اختيارى ما بر ايشان در وقت پيمان گرفتن خدا استوار شده».
