21. باب در بيان روح خدا و معنى آن
۳۴۶.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند از احمد بن محمد بن عيسى، از ابن ابى عُمير، از ابن اُذينه از احول كه گفت: از امام جعفر صادق عليه السلام سؤال كردم از آن روحى كه در حضرت آدم بود و فرموده خداى تعالى:«فَإِذَا سَوَّيْتُهُ وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّوحِى»۱، يعنى:«پس راست كنم او را (يعنى صورت آدم) بر وجهى كه مستعد دميدن روح باشد، و بدمم در او روح خويش را، پس بيفتيد براى او سجده كنندگان». حضرت فرمود كه: «آن، روحى است آفريده شده، كه خدا آن را آفريده، و روحى كه در عيسى بود، آفريده شده بود» (و خدا كه روح آدم و عيسى را به خويش نسبت داده، معنى آن مى آيد).
۳۴۷.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند از احمد بن محمد بن عيسى، از حجّال، از ثَعلبه، از حُمران كه گفت: از امام جعفر صادق عليه السلام سؤال كردم از تفسير قول خداى تعالى:«وَرُوحٌ مِّنْهُ»۲، يعنى:«جز اين نيست كه عيسى، پسر مريم فرستاده خدا و كلمه اوست كه خداوند آن را به سوى مريم افكند» (يعنى كه او را به كلمه كُن موجود فرمود بى پدر و ديگر، عيسى روحى است از حق تعالى) حضرت فرمود كه: «آن روحى است مخلوق كه خدا آن را آفريد و در آدم و عيسى عليهماالسلامقرار داد».
