۳۴۸.محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از محمد بن خالد، از قاسم بن عُروه، از عبدالحميد طائى، از محمد بن مسلم روايت كرده است كه گفت: از امام جعفر صادق عليه السلام سؤال كردم از قول خداى عزّوجلّ:«وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّوحِى»۱كه اين دميدن به چه وضع بود؟ حضرت فرمود كه:«روح متحرك است؛ چون باد و آن را روح ناميده اند؛ زيرا كه نام آن از ريح كه به معنى باد است، مشتق شده و از اين ماده بيرون آمده (چه وسط ريح نيز واو بوده و به جهت اعلال صرفى به يا مبدل شده) و اين روح را موافق لفظ ريح، يا از آن بيرون آورده؛ زيرا كه روح ها با ريح مجانست دارند و هر دو، از يك جنس اند (چه روح آدم در سرعت حركت در جميع بدن و جريان آثار آن در اندرون همه اعضا و اضلاع آن، چون جريان باد است در اجزاى عالم). و خدا روح آدم را به خويش نسبت داده؛ زيرا كه آن را بر سائر روح ها برگزيده، چنانچه در باب خانه اى از خانه ها كه خانه كعبه است، فرموده كه: خانه من ۲ و در باب رسولى از رسولان خود كه ابراهيم عليه السلام است فرموده كه: خليل من ۳ (و خليل كسى است كه او را به دوستى مخصوص ساخته باشى). و امثال اينها از آنچه خدا به خويش نسبت داده از مخلوقات، و همه اينها مخلوق اند كه خدا ايشان را آفريده و ساخته، و از سر نو پديد آورده، و ايشان را تربيت فرموده و مى فرمايد: و تدبير ايشان و امور ايشان را چنانچه بايد و شايد، به عمل آورده و مى آورد».
۳۴۹.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند از احمد بن محمد بن خالد، از پدرش، از عبداللّه بن بحر، از ابو ايّوب خرّاز، از محمد بن مسلم كه گفت: از امام محمد باقر عليه السلام سؤال كردم از آنچه سنيان روايت مى كنند كه خدا، آدم را بر صورت خويش آفريد. حضرت فرمود كه:«آن صورت، صورتى بود كه خدا آن را احداث و خلق فرمود، و آن را برگزيد و بر ساير صورت هاى مختلفه كه خلق نموده بود، اختيار كرد. بعد از آن، آن صورت را به خويش نسبت داد؛ چنانچه خانه كعبه و روح را به خويش نسبت داد و فرمود كه: خانه من ۴ و: بدمم در آن، از روح خويش».
