۳۵۱.على بن محمد، از صالح بن ابى حمّاد، از حسين بن يزيد، از حسن بن على بن ابى حمزه، از ابراهيم، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه آن حضرت فرمود:«خداى تعالى نامش بزرگوار و كثير البركات و از عيوب و نقايص مبرّاست، و آوازه اش برتر از بيان مدح، و ثنايش بزرگ است و پاك و منزه و پاكيزه است، و متفرّد است در الوهيت و متوحّد است به ربوبيت. و هميشه بوده و خواهد بود «هُوَ الْأَوَّلُ وَ الْأَخِرُ وَ الظَّاهِرُ وَ الْبَاطِنُ»۱ ؛ «و اوست اول (كه پيش از او چيزى نبوده)، و آخر (كه بعد از او چيزى نمى باشد)، و ظاهر و هويداست (به حسب آثار و آيات)، و باطن و نهان است» (به حسب ذات). پس اوّليت او را اوّلى نيست، در حالى كه در اعلا علوّ خود، بلندى و بزرگوارى دارد، و اركان آن جناب (كه مراد از آن، علم و قدرت و امثال آن است)، در غايت علو و ارتفاع است (چون كوه هاى بلند كه انظار عقول عاليه به آن نمى رسند، و بنياد ديوار ربوبيتش در نهايت رفعت است، كه ديده هاى اوهام آن را نمى بينند) و تسلط و قهرش عظيم (يا حجت و برهانش بزرگ)، و نعمت هايش افزون (و از حد حصر بيرون) است. و مكان بلند و مرتبه ارجمندش در نهايت بلندى است (كه بر همه چيز مشرف است). آن كه همه وصف كنندگان از وصف كُنه صفتش عاجز و درمانده اند و نمى توانند كه بار معرفت خدايى او را بردارند، و حدودش را بيان نمى توانند كرد؛ زيرا كه به سبب كيفيت و چگونگى به او نمى توان رسيد» (كه كُنهش ادراك شود).
