۳۷۴.محمد بن اسماعيل، از فضل بن شاذان، از حمّاد بن عيسى، از رِبعى بن عبداللّه ، از فُضيل بن يسار روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام محمد باقر عليه السلام كه مى فرمود:«علم، بر دو قسم است: يكى علمى است كه در نزد خدا مخزون است، كه هيچ كس را برآن مطلع نساخته و ديگر، علمى است كه به فرشتگان و رسولان خويش تعليم فرموده. پس آنچه به فرشتگان و رسل خويش آموخته، البته در خارج موجود مى شود و خدا خود و فرشته ها و رسول هاى خود را به دروغ نمى اندازد (و چنان نمى كند كه در نزد غير، دروغ گو در آيند). و علمى كه در نزد خودش مخزون است، آنچه خواهد از آن مقدّم مى دارد، و آنچه خواهد از آن به تأخير مى اندازد، و آنچه خواهد ثابت مى گرداند».
۳۷۵.و به همين اسناد، از حمّاد، از رِبعى، از فُضيل روايت است كه گفت: از امام محمد باقر عليه السلام شنيدم كه مى فرمود:«از جمله امور، امورى چند است كه موقوف است در نزد خدا كه مقدم مى دارد از آنها و مؤخر مى اندازد از آنها، آنچه را كه خواسته باشد».
۳۷۶.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند از احمد بن محمد بن عيسى، از ابن ابى عُمير، از جعفر بن عثمان، از سَماعه، از ابو بصير و وُهيب بن حَفص، از ابو بصير، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود:«خدا را دو علم است: يكى علم مكنون و مخزون (كه از غير خويش پوشيده)، و كسى آن را نمى داند، مگر آن جناب و بداء از اين علم تحقق مى يابد. و ديگر، علمى است كه به فرشتگان و رسولان و پيغمبران خويش تعليم داده، و ما آن را مى دانيم».
۳۷۷.محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از حسين بن سعيد، از حسن بن محبوب، از عبداللّه بن سِنان، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه آن حضرت فرمود كه:«خدا را در چيزى بداء به هم نرسيد، مگر آن كه در علم آن جناب بود كه بداء به هم مى رسد و آن را تغيير مى دهد، پيش از آن كه بداء از براى او به هم رسد».
