۴۱۳.محمد بن ابى عبداللّه ، از حسين بن محمد، از محمد بن عيسى يا يحيى، از آن كه او را حديث كرده، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه آن حضرت فرمود كه:«نه جبر است و نه تفويض؛ كه امر به بندگان واگذاشته باشد، يا هيچ اختيار نداشته باشند، وليكن امرى است ميان دو امر». عرض كردم كه: امر ميانه دو امر چيست؟ فرمود كه: «مَثل اين، آن است كه مردى را ديدى كه مشغول گناهى است، يا اراده آن را داشته و بر كردن آن گناه مصمم شده بود، پس او را نهى نمودى و كيفيتى كه اين را به عمل مى آورد و آن گناه كار از گفته تو از آن باز نايستاد. و پس او را واگذاشتى و آن گناه را كرد. پس چنان نيست كه تو چنان باشى كه او را امر كرده باشى به آن گناه، از آنجا كه از تو قبول نكرده باشد و تو او را واگذاشته باشى».
۴۱۴.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند، از احمد بن محمد برقى، از على بن حَكم، از هشام بن سالم، از امام جعفر صادق عليه السلام كه آن حضرت فرمود:«خدا از آن كريم تر است كه مردم را تكليف كند به آنچه طاقت آن را ندارند و نتوانند كه آن را به جا آورند. و خدا از اين عزيزتر است كه در سلطنت او آنچه نمى خواهد، تحقق يابد و موجود شود».
