35. باب در بيان آن كه هدايت از جانب خداى عزّوجلّ است ۱
۴۳۰.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند از احمد بن محمد بن عيسى، از محمد بن اسماعيل، از اسماعيل سرّاج، از ابن مُسكان، از ثابت بن ابى سعيد كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه:«اى ثابت، شما را با مردمان چه كار است؟ دست از دلالت ايشان برداريد و كسى را به سوى امر خويش مخوانيد. پس به خدا سوگند كه اگر همه اهل آسمان ها و اهل زمين ها اجتماع كنند بر آن كه هدايت كنند بنده اى را كه خدا ضلالت او را خواسته باشد، نتوانند كه او را هدايت كنند.
و اگر اهل آسمان ها و اهل زمين ها اجتماع كنند بر آن كه گمراه گردانند بنده اى را كه خدا هدايت او را خواسته باشد، نتوانند كه او را گمراه كنند. دست از مردم برداريد و هيچ كس نگويد كه اين عموى من است، يا برادر من، يا پسر عموى من، يا همسايه من، پس بايد كه در باب هدايت او سعى خويش را به عمل آورم؛ زيرا كه خدا هرگاه خوبى را به بنده اى اراده كند، روح او را پاكيزه گرداند. پس هيچ نيكى و معروفى را نشنود، مگر آن كه آن را بشناسد و فراگيرد، و هيچ منكرى و ناشايسته اى را نشنود مگر آن كه آن را انكار كند و واگذارد. پس خدا سخنى را در دل او اندازد كه به سبب آن، امر او را جمع گرداند و همان باعث توفيق او گردد».
