۴۳۱.على بن ابراهيم بن هاشم، از پدرش، از ابن ابى عُمير، از محمد بن حمران، از سليمان بن خالد، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت: آن حضرت فرمود:«به درستى كه خدا، هرگاه خوبى را به بنده اى اراده كند، در دلش نشانه اى را از نور پديد آورد، و گوش هاى دل او را بگشايد و فرشته اى را بر او بگمارد كه او را به راستى و صواب بدارد. و هرگاه بدى را به بنده اى اراده فرمايد، در دلش نشانه سياهى را پديد آورد، و گوش هاى دل او را ببندد، و شيطانى را بر او بگمارد كه او را گمراه گرداند». پس اين آيه را تلاوت فرمود: «فَمَن يُرِدِ اللَّهُ أَن يَهْدِيَهُ يَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلْاءِسْلَـمِ وَمَن يُرِدْ أَن يُضِلَّهُ يَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَيِّقًا حَرَجًا كَأَنَّمَا يَصَّعَّدُ فِى السَّمَآءِ»۱ ، يعنى: «پس هر كه خدا خواهد او را راه راست نمايد، مى گشايد براى او سينه او را از براى قبول اسلام. و هر كه خدا خواهد كه او [را ]گمراه كند (يعنى او را فروگذارد) ، مى گرداند سينه او را تنگ، بسيار تنگ كه گويا بالا مى رود در آسمان».
۴۳۲.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند از احمد بن محمد، از ابن فضّال، از على بن عُقبه، از پدرش، از امام جعفر صادق عليه السلام كه گفت: شنيدم از آن حضرت كه مى فرمود:«كار خويش را از براى خدا و رضاى او قرار دهيد، و آن را از براى مردم و نمودن به ايشان قرار مدهيد؛ زيرا كه آنچه از براى خدا باشد، از براى خدا است (يعنى خدا آن را قبول مى فرمايد و به او نفع مى رساند). و آنچه از براى مردم باشد، به سوى خدا بالا نمى رود. و با مردم به جهت دين خويش مخاصمه و گفت وگو مكنيد؛ زيرا كه مخاصمه، دل را بيمار مى گرداند.
به درستى كه خداى تبارك و تعالى به پيغمبرش صلى الله عليه و آله فرمود: «إِنَّكَ لَا تَهْدِى مَنْ أَحْبَبْتَ وَ لَـكِنَّ اللَّهَ يَهْدِى مَن يَشَآءُ»۲ ، يعنى: «به درستى كه تو هدايت نمى كنى هر كه را كه دوست دارى، وليكن خدا هدايت مى كند هر كه را مى خواهد». و فرموده كه: «أَفَأَنتَ تُكْرِهُ النَّاسَ حَتَّى يَكُونُواْ مُؤْمِنِينَ»۳ ، يعنى: آيا پس تو اكراه مى كنى مردمان را تا مؤمن شوند و ايمان آورند». و حضرت فرمود كه: «مردم را واگذاريد؛ زيرا كه مردم، دين خويش را از مردم گرفتند و شما آن را از رسول خدا صلى الله عليه و آله گرفتيد .
و به درستى كه از پدرم عليه السلام شنيدم كه مى فرمود: هرگاه خداى عزّوجلّ بنويسد و واجب كند بر بنده اى كه در اين امر (كه تشيع است) داخل شود، به سوى آن شتابان تر باشد از مرغ به سوى آشيانه خويش».
