۴۷۸.حسين بن محمد، از مُعلّى بن محمد، از على بن محمد، از بكر بن صالح از ريّان بن شبيب، از يونس، از أبو ايّوب خرّاز، از ابوحمزه روايت كرده است كه گفت: امام محمد باقر عليه السلام فرمود كه:«اى ابوحمزه، يكى از شما بيرون مى رود و چند فرسنگى در نظر دارد، پس براى خود بلدى طلب مى كند. و تو به راه هاى آسمان از خود نادان ترى بر راه هاى زمين، پس براى خود بلدى طلب كن».

۴۷۹.على بن ابراهيم، از محمد بن عيسى، از يونس، از أيّوب بن حرّ، از ابو بصير، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است در قول خداى عزّوجلّ«وَمَن يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِىَ خَيْرًا كَثِيرًا»^۱، كه آن حضرت فرمود كه:«حكمت، فرمان بردن خدا و شناختن امام است» (و آيه در باب عقل گذشت).

۴۸۰.محمد بن يحيى، از عبداللّه بن محمد، از على بن حكم، از ابوبصير روايت كرده است كه گفت: امام محمد باقر عليه السلام به من فرمود كه:«آيا امام خود را شناخته اى؟» عرض كردم: بلى، به خدا سوگند پيش از آن كه از كوفه بيرون روم. حضرت فرمود: «در اين هنگام تو را بس است».

۴۸۱.محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از محمد بن اسماعيل، از منصور بن يونس، از بُريد روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام محمد باقر عليه السلام كه تكلم مى فرمود در تفسير قول خداى تبارك و تعالى«أَوَ مَن كَانَ مَيْتًا فَأَحْيَيْنَـهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا يَمْشِى بِهِ فِى النَّاسِ»^۲، يعنى:«آيا آن كس كه مرده بود، پس زنده كرديم او را و قرار داديم او را نور و روشنى كه مى رود به آن نور در ميان مردمان» [چون كسى است كه داستانش يا خودش در تاريكى ها مانده چنان نباشد كه بيرون آيد از آن].
پس حضرت فرمود كه: «مرده در اين آيه، كسى است كه چيزى را نمى شناسد». و نورى كه به آن در ميان مردمان مى رود، «امامى است كه به او اقتدا مى شود» «كَمَن مَّثَلُهُ فِى الظُّـلُمَـتِ لَيْسَ بِخَارِجٍ مِّنْهَا»^۳ (كه ترجمه شد با صدر آيه). حضرت فرمود كه: «كسى است كه امام را نمى شناسد».

۴۷۸.الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ بَكْرِ بْنِ صَالِحٍ، عَنِ الرَّيَّانِ بْنِ شَبِيبٍ، عَنْ يُونُسَ، عَنْ أَبِي أَيُّوبَ الْخَرَّازِ، عَنْ أَبِي حَمْزَةَ، قَالَ :قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ عليه السلام : «يَا أَبَا حَمْزَةَ، يَخْرُجُ أَحَدُكُمْ فَرَاسِخَ، فَيَطْلُبُ لِنَفْسِهِ دَلِيلاً، وَ أَنْتَ بِطُرُقِ السَّمَاءِ أَجْهَلُ مِنْكَ بِطُرُقِ الْأَرْضِ، فَاطْلُبْ لِنَفْسِكَ دَلِيلاً».

۴۷۹.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى، عَنْ يُونُسَ، عَنْ أَيُّوبَ بْنِ الْحُرِّ، عَنْ أَبِي بَصِيرٍ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام فِي قَوْلِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ :«وَمَن يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِىَ خيرا كَثِيرًا»فَقَالَ:«طَاعَةُ اللّهِ، وَمَعْرِفَةُ الْاءِمَامِ».

۴۸۰.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ، عَنْ أَبَانٍ، عَنْ أَبِي بَصِيرٍ، قَالَ :قَالَ لِي أَبُو جَعْفَرٍ عليه السلام : «هَلْ عَرَفْتَ إِمَامَكَ؟» قَالَ: قُلْتُ: إِي وَ اللّهِ، قَبْلَ أَنْ أَخْرُجَ مِنَ الْكُوفَةِ، فَقَالَ: «حَسْبُكَ إِذاً».

۴۸۱.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِيلَ، عَنْ مَنْصُورِ بْنِ يُونُسَ، عَنْ بُرَيْدٍ ، قَالَ :سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ عليه السلام يَقُولُ فِي قَوْلِ اللّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالى : «أَوَ مَن كَانَ مَيْتًا فَأَحْيَيْنَاهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا يَمْشِى بِهِ فِى النَّاسِ» فَقَالَ: «مَيْتٌ لَا يَعْرِفُ شَيْئاً» ،وَ «نُورًا يَمْشِى بِهِ فِى النَّاسِ» : «إِمَاماً يُؤْتَمُّ بِهِ»، «كَمَن مَّثَلُهُ فِى الظُّلُمَاتِ لَيْسَ بِخَارِجٍ مِّنْهَا» قَالَ: «الَّذِي لَا يَعْرِفُ الْاءِمَامَ».