۴۹۹.على بن ابراهيم، از محمد بن عيسى، از يونس بن عبدالرحمان، از حمّاد، از عبدالأعلى روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود:«شنيدن و فرمان بردن، درهاى خير و خوبى است. آن كه بشنود و فرمان برد، بر او حجتى نيست، و آن كه بشنود و فرمان نبرد، او را حجتى نيست. و امام و پيشواى مسلمانان، حجت و حجت آوردن او تمام است در روزى كه خداى عزّوجلّ را ملاقات نمايد».
بعد از آن فرمود كه: «خداى تبارك و تعالى مى فرمايد: «يَوْمَ نَدْعُواْ كُلَّ أُنَاسِ بِإِمَـمِهِمْ»۱ ، يعنى: ياد كن روزى را كه مى خوانيم هر گروهى از مردمان را به پيشواى ايشان كه در مذهب پيروى او نموده باشند» (چنانكه مى گويند: اى شيعيان على عليه السلام ، بياييد. اى سنيان، اى حنفيان، اى شافعيان، بياييد و امثال اينها. يا ظاهر گروهى را با امام ايشان مى خوانيم و همه را در موقف حساب در مى آوريم).
9. باب در بيان آن كه ائمه عليهم السلام گواهان خداى عزّوجلّ اند بر خلق
۵۰۰.از على بن محمد، از سهل بن زياد، از يعقوب بن يزيد، از زياد قندى (يعنى قندهارى)، از سَماعه روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام در شرح قول خداى عزّوجلّ:«فَكَيْفَ إِذَا جِئْنَا مِن كُلِّ أُمَّةِ بِشَهِيدٍ وَجِئْنَا بِكَ عَلَى هَـؤُلَاءِ شَهِيدًا»۲، فرمود كه:«اين آيه در شأن امت محمد صلى الله عليه و آله نازل شده، در حالتى كه اختصاص به ايشان دارد (و عام نيست در ايشان و ساير امم سابقه كه همه را فرا گيرد، و هر امت كه در آيه مذكور است، محمول است بر هر جماعت موجوده از امت آن حضرت، در هر قرن و زمان معينى از براى رياست امامى از ائمه . و به سوى اين اشاره فرموده مى فرمايد كه:) در هر قرنى از ايشان (يعنى امت محمد صلى الله عليه و آله ) امامى از ما هست كه گواه است بر ايشان، و محمد صلى الله عليه و آله گواه است بر ما» .
پس ترجمه آيه اين مى شود: «پس چگونه باشد و چه نوع بود حال كافران و ظالمان، وقتى كه بياوريم از هر گروهى از امت هاى تو يا محمد، گواهى را (و آن امام ايشان خواهد بود كه بر افعال و اعمال قبيحه و حسنه و عقايد فاسده و حقه ايشان گواهى مى دهد) و بياوريم تو را بر اين گواهان (كه امامان امت تواند) گواه، تا گواهى دهى بر ايشان» (در باب رسانيدن آنچه بايد به مردم برسانند).
