۵۰۷.حسين بن محمد اشعرى، از مُعلّى بن محمد، از محمد بن جُمهور، از محمد بن اسماعيل، از سَعدان، از ابو بصير روايت كرده است كه گفت: به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه:«إنَّما أنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هادٍ»يعنى چه؟ فرمود كه:«رسول خدا صلى الله عليه و آله ترساننده اى است كه خدا فرموده، و على - صلوات اللّه عليه - همان رهنما است كه در آيه مذكور است. اى ابو محمد! آيا امروز هيچ رهنمايى هست؟» عرض كردم: بلى! فداى تو گردم، هميشه از شما رهنمايى بعد از رهنمايى بوده، تا آن كه هدايت به تو داده شد، و خلافت به تو رسيد.
حضرت فرمود: «خدا تو را رحمت كند اى ابو محمد! اگر قصّه چنان باشد كه هرگاه آيه اى بر مردى فرود آيد، پس آن مرد بميرد، آن آيه بميرد (و مصداق خارجى نداشته باشد)، كتاب خدا مى ميرد و معطّل و بيكار مى ماند و بيانش فوت مى شود (چه بنابر اين فرض، رهنمايى نيست كه مردم را به سوى احكام و اسرار آن راهنمايى كند). وليكن اين كتاب خدا زنده است كه جارى مى شود در كسانى كه باقى مانده اند؛ چنانچه در آنان كه در گذشته اند جارى شده و امر و نهى آن به همه رسيده و مى رسد».
۵۰۸.محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از حسين بن سعيد، از صَفوان، از منصور، از عبدالرّحيم قصير، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است در تفسير قول خداى تبارك و تعالى:«إنَّما أنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هادٍ»، كه آن حضرت فرمود كه:«رسول خدا، ترساننده است و على عليه السلام ، رهنماينده كه در اين آيه مذكوراند. بدان و آگاه باش! كه اين هدايت و رهنمايى، با آيه مذكوره از ما نرفته، و حكم آن، نسبت به ما برطرف نشده و هميشه در شأن ما جارى بوده تا اين ساعت كه در آنيم» (يا جارى است تا قيامت).
