۵۲۰.احمد بن ادريس، از محمد بن عبد الجبّار، از ابن فَضّال، از ثعلبة بن ميمون، از ابوالجارود روايت كرده است كه گفت: به خدمت امام محمد باقر عليه السلام عرض كردم كه هر آينه به حقيقت كه خدا اهل كتاب را خير و نيكى بسيارى عطا فرموده است. حضرت فرمود كه:«آن چه چيز است؟» عرض كردم كه: قول خداى عزّوجلّ: «الَّذينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ مِنْ قَبْلِهِ هُمْ بِهِ يُؤْمِنُونَ» تا قول آن جناب «اُولئِكَ يُؤْتَوْنَ أجْرَهُمْ مَرَّتَيْنِ بِما صَبَرُوا»۱ (و آنچه در ميانه دو آيه است كه ذكر نشده، اين است كه: «وَ إذا يُتْلى عَلَيْهِمْ قالُوا آمَنّا بِهِ إنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّنا إنّا كُنّا مِنْ قَبْلِهِ مُسْلِمينَ»۲ )، يعنى: «آنان كه داديم ايشان را تورات، يا انجيل پيش از قرآن، ايشان به قرآن مى گروند و چون خوانده شود قرآن بر ايشان، گويند كه ايمان آورديم به آن و دانستيم كه آن، كلام خداست. به درستى كه آن راست و درست است كه فرود آمده از جانب پروردگار ما. به درستى كه ما بوديم پيش از نزول آن، يا پيش از تلاوت آن بر ما، گردن نهادگان. اين گروه از اهل تورات، يا انجيل داده مى شوند (يعنى خدا مى دهد به ايشان ، مزد ايشان را دو بار ، به سبب صبر و شكيبايى ايشان بر ايمان» (به تورات يا انجيل و قرآن، يا بر ايمان به قرآن، پيش از نزول، يا تلاوت آن يا بر دين خود يا اذيّت كافران).
ابوالجارود مى گويد كه پس حضرت فرمود كه: «خدا شما را عطا فرموده، چنانچه ايشان را عطا نموده». پس اين آيه را خواند: «يا أيُّها الَّذينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللّهَ وَ آمِنُوا بِرَسُولِهِ يُؤْتِكُمْ كِفْلَيْنِ مِنْ رَحْمَتِهِ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ نُورًا تَمْشُونَ بِهِ»۳ ، يعنى: «اى آنان كه گرويده ايد به رسولان گذشته، بترسيد از خدا و ايمان آوريد به رسول او (كه محمد صلى الله عليه و آله است) تا بدهد شما را دو نصيب بزرگ از بخشايش خويش (يكى براى ايمان به پيغمبران گذشته، و يكى براى ايمان به محمد صلى الله عليه و آله ) ، و تا قرار دهد از براى شما نور و روشنى را كه برويد به آن».
و حضرت فرمود كه: «يعنى امامى كه به او اقتدا كنيد».
