1.ركن به ضمّ را و سكون كاف، جزء و جانب قوى تر از هر چيز است كه بقاى آن، چيز بدون آن ممكن نباشد. و زمين، به ايشان بر پاست و اگر ايشان نمى بودند زمين و اهل آن هلاك و ويران مى شدند. (مترجم)

2.آنچه كه حدش به حدّ ديگر متصل است.

3.و حَموله، به فتح حا و ضمّ ميم، شتر است و غير آن، از هر چه بر آن بار كنند. و به ضمّ حا، بارها را گويند. (مترجم)

4.و فصل الخطاب، كلامى است كه فصيح و روشن و خالص و پاكيزه باشد از التباس و شبهه، كه مخاطب بر وجه سهولت، مقصود را از آن بفهمد، و يا سخنى كه جدا كننده خصمان باشد؛ به سبب تميز صواب از خطا و حق از باطل و صحيح از فاسد؛ چه فصل، به معنى بريدن و جدا كردن و جدا شدن است، و لهذا يك بخش از سخن و غير آن و سخن راست و ظاهر و حكم درست و فاصل ميان حقّ و باطل و موسمى از چهار موسم سال را فصل گويند. و خطاب به معنى گفتن و گفت وگو است. و اين كه امّا بعد را فصل الخطاب مى گويند، به جهت آن است كه آن، كلمه اى است كه فاصله است ميان حمد جناب الهى و نعت حضرت رسالت پناهى و ميان غرضى كه مقصود است از كتاب. (مترجم)