۵۴۳.محمد بن يحيى، از محمد بن حسين، از نضر بن شُعيب، از محمد بن فُضيل، از ابوحمزه ثُمالى روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام محمد باقر عليه السلام كه مى فرمود:«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: به درستى كه خداى تبارك و تعالى مى فرمايد كه: تمام كردن حجّت من به غايت بر بدبختان از امّت تو است. و ايشان كسانى هستند كه ولايت على بن ابى طالب را ترك كنند، و دشمنان او را دوست دارند، و فضل او و فضل اوصياى بعد از او را انكار كنند (كه ايشان را بهترين خلق خدا ندانند). زيرا كه فضل تو، فضل ايشان، و فرمان بردارى تو، و فرمان بردارى ايشان، و حقّ تو، حقّ ايشان، و نافرمانى تو، نافرمانى ايشان است. و ايشانند پيشوايانى كه راه راست نمايند، كه آنانند بعد از تو، و روح تو در ايشان جارى شده و روح تو آن است كه در تو روان شده از جانب پروردگار تو، و ايشان عترت تواند كه از سرشت و طينت تو خلق شده اند و از گوشت و خون تو، به هم رسيده اند.
و به حقيقت كه خداى عزّوجلّ سنّت و طريقه تو و طريقه پيغمبران پيش از تو را در ايشان جارى ساخته، كه جميع كمالات تو و ايشان غير از پيغمبرى هم در ايشان است و ايشان، خزانه داران منند بر علم من بعد از تو. به حقّ خود سوگند ياد مى كنم كه هر آينه به حقيقت كه ايشان را برگزيدم به انواع برگزيدگى و ايشان را خالص گردانيدم (از غير خويش، در باب توحيد كه آميزشى در ايشان نيست). و ايشان را پسنديدم، و هر كه ايشان را دوست داشت و با ايشان دوستى ورزيد، و فضل ايشان را تسليم نمود، نجات يافت.
و پيغمبر صلى الله عليه و آله خود فرمود كه: هر آينه جبرئيل به نزد من آمد و نام هاى ايشان را با نام هاى پدران ايشان و دوستان ايشان و آنان كه افزونى ايشان را بر خلائق مسلّم دارند، به نزد من آورد».
۵۴۴.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند، از احمد بن محمد بن عيسى، از حسين بن سعيد، از فَضالة بن ايّوب، از ابو المغراء ، از محمد بن سالم، از ابان بن تغلب كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود:«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: هر كه خواسته باشد كه به روش زندگانى من زندگانى كند، و به روش مردن من بميرد، و داخل شود در جنّت عدن (كه بهشتى است كه محلّ اقامه پرهيزكاران است و خدا درختان آن را به دست قدرت خويش نشانيده)، پس بايد كه على بن ابى طالب را عليه السلام دوست دارد و با دوست او، دوستى كند، و با دشمن او، دشمنى ورزد، و به امامت اوصياى بعد از او، قائل باشد .
پس به درستى كه ايشان عترت منند كه از گوشت و خون من به هم رسيده اند. خدا فهم و علم مرا به ايشان عطا كند (يا آن را به ايشان عطا فرموده). و به سوى خدا شكايت مى كنم از امّت خويش كه فضل ايشان را انكار مى كنند، و جائزه مرا (كه خلافت است)، در باب ايشان قطع مى كنند، و نمى گذارند كه به ايشان برسد (يا صله و پيوند مرا در حقّ ايشان قطع مى كنند و آن را رعايت نمى كنند). و به خدا سوگند، كه پسر مرا خواهند كشت، خدا شفاعت مرا به ايشان نرساند» .
