۵۵۱.احمد بن محمد، از حسين بن سعيد، از حمّاد، از رِبعى، از فُضيل، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است در قول خداى عزّوجلّ:«وَ إنَّهُ لَذِكْرٌ لَكَ وَ لِقَوْمِكَ وَ سَوْفَ تُسْئَلُونَ»، كه فرمود:«ذكر، قرآن است، و ما قوم پيغمبريم، و ماييم سؤال شوندگان».

۵۵۲.محمد بن يحيى، از محمد بن حسين، از محمد بن اسماعيل، از منصور بن يونس، از ابوبكر حضرمى روايت كرده است كه گفت: در نزد امام محمد باقر عليه السلام بودكه وَرد ـ برادر كُميت ـ بر آن حضرت داخل شد و عرض كرد كه: خدا مرا فداى تو گرداند، هفتاد مسأله را اختيار كردم براى تو كه آنها را از تو بپرسم. يك مسأله از آنها در خاطرم نيست، و همه را فراموش كرده ام. حضرت فرمود كه:«اى وَرد، يك مسأله را نيز در خاطر ندارى؟» عرض كرد: بلى، يكى از آنها به خاطرم آمد. فرمود كه: «آن يكى كدام است؟» عرض كرد كه: قول خداى تبارك و تعالى «فَسْئَلُوا أهْلَ الذِّكْرِ إنْ كُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ» ايشان كيستند؟ حضرت فرمود كه: «ماييم». ابوبكر مى گويد كه: من عرض كردم كه: بر ما است كه از شما سؤال كنيم؟ فرمود: «آرى». عرض كردم كه: بر شما واجب است كه ما را جواب بفرماييد؟ فرمود كه: «اين با ما است» .

۵۵۳.محمد بن يحيى، از محمد بن حسين، از صفوان بن يحيى، از علاء بن رَزين، از محمد بن مسلم، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه به آن حضرت عرض كردم كه: كسانى كه نزد ما هستند، گمان مى كنند كه قول خداى عزّوجلّ:«فَسْئَلُوا أهْلَ الذِّكْرِ إنْ كُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ»، اهل ذكرى كه در آن مذكورند، يهود و نصارايند (يعنى علماى ايشان ـ چنانچه جمهور مفسرين به اين وضع تفسير نموده اند ـ ). حضرت فرمود:«در اين هنگام كه مراد ايشان باشند، شما را به سوى دين خويش مى خوانند» (چه، معلوم است كه ايشان طالب زوال دين اسلام بوده و مى باشند، و در هنگامى كه مقبول القول و مسئول مسلمانان باشند، اسباب اضلال در اعلا مرتبه مهيّايى خواهد بود). راوى مى گويد كه: پس حضرت به دست خويش اشاره به سينه مبارك خود فرمود، و فرمود كه: «ماييم اهل ذكر و ماييم سؤال شدگان».

۵۵۱.أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ، عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ، عَنْ حَمَّادٍ، عَنْ رِبْعِيٍّ، عَنِ الْفُضَيْلِ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام فِي قَوْلِ اللّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالى :«وَ إِنَّهُ لَذِكْرٌ لَّكَ وَ لِقَوْمِكَ وَ سَوْفَ تُسْئلُونَ»قَالَ:«الذِّكْرُ : الْقُرْآنُ، وَ نَحْنُ قَوْمُهُ، وَ نَحْنُ الْمَسْؤُولُونَ».

۵۵۲.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِيلَ، عَنْ مَنْصُورِ بْنِ يُونُسَ، عَنْ أَبِي بَكْرٍ الْحَضْرَمِيِّ، قَالَ :كُنْتُ عِنْدَ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام وَ دَخَلَ عَلَيْهِ الْوَرْدُ أَخُو الْكُمَيْتِ، فَقَالَ: جَعَلَنِيَ اللّهُ فِدَاكَ، اخْتَرْتُ لَكَ سَبْعِينَ مَسْأَلَةً مَا تَحْضُرُنِي مِنْهَا مَسْأَلَةٌ وَاحِدَةٌ، قَالَ: «وَ لَا وَاحِدَةٌ يَا وَرْدُ؟» قَالَ: بَلى ، قَدْ حَضَرَنِي مِنْهَا وَاحِدَةٌ، قَالَ: «وَ مَا هِيَ؟» قَالَ: قَوْلُ اللّهِ تَبَارَكَ وَتَعَالى : «فَسْئلُواْ أَهْلَ الذِّكْرِ إِن كُنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ» : مَنْ هُمْ؟ قَالَ: «نَحْنُ». قَالَ: قُلْتُ: عَلَيْنَا أَنْ نَسْأَلَكُمْ؟ قَالَ: «نَعَمْ». قُلْتُ: عَلَيْكُمْ أَنْ تُجِيبُونَا؟ قَالَ : «ذَاكَ إِلَيْنَا».

۵۵۳.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ، عَنْ صَفْوَانَ بْنِ يَحْيى، عَنِ الْعَـلَاءِ بْنِ رَزِينٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ، عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام ، قَالَ :إِنَّ مَنْ عِنْدَنَا يَزْعُمُونَ أَنَّ قَوْلَ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ : «فَسْئلُواْ أَهْلَ الذِّكْرِ إِن كُنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ» أَنَّهُمُ الْيَهُودُ وَ النَّصَارى؟ قَالَ : «إِذاً يَدْعُونَكُمْ إِلى دِينِهِمْ». قَالَ: ثُمَّ قَالَ بِيَدِهِ إِلى صَدْرِهِ: «نَحْنُ أَهْلُ الذِّكْرِ، وَ نَحْنُ الْمَسْؤُولُونَ».