۵۷۳.على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن ابى عُمير، از ابراهيم بن عبدالحميد، از موسى بن اُكيل نُميرى، از علاء بن سيابه ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است در قول خداى تعالى:«إنَّ هذا الْقُرْآنَ يَهْدى لِلَّتى هِيَ أقْوَمُ»۱، يعنى:«به درستى كه اين قرآن، رهنمايى مى كند مردم را به سوى فرقه اى كه از ايشان، راست ترى نيست و پاينده ترند از همه كس». حضرت فرمود كه: «رهنمايى مى كند به سوى امام».
27. باب در بيان اين كه نعمتى كه خداى عزّوجلّ آن را در كتاب خويش ذكر فرموده، ائمّه عليهم السلام اند
۵۷۴.حسين بن محمد، از مُعلّى بن محمد، از بِسطام بن مُرّه، از اسحاق بن حسّان، از هيثم بن واقد، از على بن حسين عبدى، از سعد إسكاف، از اصبغ روايت كرده است كه گفت: امير المؤمنين عليه السلام فرمود كه:«چيست حال گروهى چند كه طريقه رسول خدا صلى الله عليه و آله را تغيير داده اند، و از وصيّت او تجاوز نموده اند، و نمى ترسند كه عذاب خدا بر ايشان فرود آيد؟» بعد از آن، اين آيه را تلاوت فرمود: «أ لَمْ تَرَ إلَى الَّذينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللّهِ كُفْرًا وَ أحَلُّوا قَوْمَهُمْ دارَ الْبَوارِ * جَهَنَّمَ»۲ ، يعنى: «آيا نظر نكردى به سوى كسانى كه تبديل كردند نعمت خدا را به كفر و ناسپاسى و فرود آوردند قوم خويش را (يعنى پيروان خود را) در خانه هلاكت كه دوزخ است؟»، پس حضرت فرمود كه: «ماييم آن نعمتى كه خدا به آن، بر بندگان خود انعام فرموده، و به ما رستگار مى شود هر كه رستگار شده در روز قيامت».
