۶۰۵.محمد بن يحيى، از محمد بن عبدالجبّار از محمد بن اسماعيل، از على بن نُعمان، از ابن مُسكان از ابوبصير از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه آن حضرت به من فرمود كه:«اى ابا محمد، به درستى كه خداى عزّوجل به پيغمبران چيزى را عطا نكرد، مگر آن كه همان را به محمد عطا فرموده» و فرمود كه: «خدا به محمد عطا فرمود تمام آنچه به همه پيغمبران عطا فرمود، و در نزد ما است آن صحيفه ها كه خداى عزّوجلّ فرموده كه: «صُحُفِ إبْراهيمَ وَ مُوسى»۱ ، يعنى: صحيفه هاى ابراهيم خليل عليه السلام (كه ده است). و صحيفه هاى موسى» .
ابوبصير مى گويد كه: عرض كردم كه فداى تو گردم، صحيفه هاى موسى، همان الواح است كه در قرآن مذكور است؟ حضرت فرمود: «آرى».
۶۰۶.محمد، از احمد بن محمد، از حسين بن سعيد، از نضر بن سُويد، از عبداللّه بن سِنان، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه عبداللّه آن حضرت را سؤال كرد از قول خداى عزّوجلّ:«وَ لَقَدْ كَتَبْنا فى الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ»۲، يعنى:«و هر آينه به حقيقت كه نوشتيم در زبور بعد از ذكر» (كه زبور كدام است و ذكر چيست). فرمود كه: «ذكر، نزد خداست و زبور، آن چيزى است كه بر داود فرود آمد، و هر كتابى كه از آسمان فرود آمده در نزد اهل علم است، و ماييم اهل همان علم».
۶۰۷.محمد بن يحيى، از احمد بن ابى زاهر يا غير او، از محمد بن حمّاد، از برادرش احمد بن حمّاد، از ابراهيم، از پدرش، از امام موسى كاظم عليه السلام روايت كرده است كه گفت: به آن حضرت عرض كردم كه: فداى تو گردم، مرا خبر ده از پيغمبر صلى الله عليه و آله كه از همه پيغمبران ميراث برد؟ فرمود:«آرى». عرض كردم كه: از نزد آدم تا آن كه به خودش منتهى شد؟ فرمود كه: «خدا هيچ پيغمبرى را مبعوث نگردانيد، مگر آن كه محمد صلى الله عليه و آله از او داناتر است» .
راوى مى گويد كه: عرض كردم كه: عيسى بن مريم، مردگان را به اذن خدا زنده مى گردانيد. فرمود: «راست گفتى». و عرض كردم كه: سليمان بن داود گفتار مرغان را مى فهميد. و آيا رسول خدا صلى الله عليه و آله بر اين مراتب قدرت داشت؟ حضرت فرمود كه: «سليمان بن داود در باب هدهد تكلّم نمود در هنگامى كه او را نيافت و در كار آن شك داشت. «فَقالَ ما لِيَ لا أرَى الْهُدْهُدَ أمْ كانَ مِنَ الْغائِبينَ»۳ ، يعنى: «پس سليمان گفت: چيست مرا و مرا چه مى شود كه در ميان مرغان هدهد را نمى بينم؟ (آيا به جهت ساترى چشم من به وى نمى اُفتد؟) يا هست از غايب شدگان؟» (كه از نظر پنهان شده)، و در آن هنگام كه او را نيافت و غيبت آن بر او متحقّق شد، و بر او خشم گرفت، پس فرمود: «لأُعَذِّبَنَّهُ عَذابا شَديدًا أوْ َلأَذْبَحَنَّهُ أوْ لَيَأْتِيَنّى بِسُلْطانٍ مُبينٍ»۴ ، يعنى: «به خدا سوگند، هر آينه عذاب كنم او را عذابى سخت، يا او را سر برم، يا بياورد مرا حجّتى روشن (كه سبب غيبت او چه بوده)، تا باعث عذر او شود در غيبت».
و جز اين نيست كه سليمان، خشم گرفت براى آن كه هدهد او را بر آب دلالت مى نمود. پس اين هدهد مرغى است كه خدا به او عطا فرموده بود آنچه را كه به سليمان عطا نفرموده بود، و حال آن كه باد و مورچه و آدميان و جنّيان و شياطين و همه سركشان، او را فرمان مى بردند، و آب را در زير زمين نمى شناخت (و نمى دانست كه آن در كجاست) و آن مرغ اين را مى شناخت. و به درستى كه خدا در كتاب خويش مى فرمايد: «وَ لَوْ أنَّ قُرْآنا سُيِّرَتْ بِهِ الْجِبالُ أوْ قُطِّعَتْ بِهِ اْلأَرْضُ أوْ كُلِّمَ بِهِ الْمَوْتى»۵ ، يعنى: «و اگر در عالم پاره اى از قرآن باشد كه كوه ها به آن و خواندن آن بر آن، روان گردانيده شوند، بعد از كنده شدن از جاى خويش، بر روى زمين، يا در هوا، يا شكافته شود زمين به واسطه آن و پاره پاره گردد، يا مردگان به تلاوت آن به سخن در آورده شوند، هر آينه اين قرآن، خواهد بود» (به جهت عظمت محلّ و علوّ امر و جلالت قدرى كه دارد).
و به تحقيق كه ما ميراث برديم اين قرآن را كه در آن است آنچه كوه ها به سبب آن روان گردد، و شهرها به وساطت آن ويران شود، و مردگان به آن زنده شوند، و ما آب را در زير زمين مى شناسيم. و به درستى كه در كتاب خدا آياتى چند هست كه هيچ كار مشكلى به استعانت به آن، اراده نمى شود مگر آن كه خدا به آن دستورى مى دهد و آن را سهل و آسان مى گرداند با آنچه كه هست، كه خدا به واسطه آن در حصول مشكلات اذن مى دهد و آسان مى سازد، از آنچه گذشتگان آن را نوشته اند. كه خدا آن را از براى ما قرار داده در اصل كتاب (كه عبارت است از: لوح محفوظ، يا قرآن، يا سوره حمد). به درستى كه خدا مى فرمايد: «وَ ما مِنْ غائِبَةٍ فى السَّماءِ وَ اْلأَرْضِ إلاّ فى كِتابٍ مُبينٍ»۶ ، يعنى: «و نيست هيچ پوشيده اى كه پوشيدگى و خفاى آن بسيار و سخت باشد از حوادث و نوازل و غير آن در آسمان و زمين، مگر آن كه در كتاب مبين است (كه عبارت است از قرآن) و نوشته اى است روشن يا روشن كننده». بعد از آن فرمود كه: «ثُمَّ أوْرَثْنا الْكِتابَ الَّذينَ اصْطَفَيْنا مِنْ عِبادِنا»۷ ؛ پس ماييم آنان كه خداى عزّوجل ما را برگزيده و به ما ميراث داده، اين كتابى را كه در اوست بيان هر چيزى» .
