۶۱۴.محمد بن يحيى، از احمد بن ابى زاهر، از خشّاب، از على بن حسّان، از عبدالرّحمان بن كثير، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :« «قالَ الَّذى عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتابِ أنا آتيكَ بِهِ قَبْلَ أنْ يَرْتَدَّ إلَيْكَ طَرْفُكَ»۱ ، يعنى: گفت آن كسى كه در نزد او دانش كمى از كتاب بود (و آن آصف بن برخيا است و زير سليمان و خواهرزاده و ولىّ عهد و خليفه او كه كتب الهى را خوانده بود، و بعضى از اسم اعظم را مى دانست ) كه گفت: من مى آورم تخت بلقيس را در نزد تو، پيش از آن كه چشم تو به سوى تو باز گردد» .
راوى مى گويد كه: حضرت صادق عليه السلام انگشتان خويش را گشود و در ميانه آنها فرجه قرار داد، بعد از آن، آنها را بر سينه خود گذاشت و فرمود: «به خدا سوگند، كه در نزد ما است علم همه كتاب».
۶۱۵.على بن ابراهيم، از پدرش و محمد بن يحيى، از محمد بن حسن، از آن كه او را ذكر كرده، هر دو، از ابن ابى عُمير، از ابن اُذينه، از بُريد بن معاويه، روايت كرده اند كه گفت: به خدمت امام محمد باقر عليه السلام عرض كردم كه:«قُلْ كَفى بِاللّهِ شَهيدًا بَيْنى وَ بَيْنَكُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ»۲، يعنى:«بگو كه خداى تعالى كافى است در حالتى كه گواه ميان من و شما باشد (در اين كه من رسول اويم)، و ديگر كسى كه در نزد اوست علم كتاب» (كه همه آن را مى داند). حضرت فرمود كه: «ما را قصد فرموده، و على اوّل و افضل و بهتر ما است بعد از پيغمبر صلى الله عليه و آله » .
36. باب در بيان آنچه ائمّه عليهم السلام عطا شده اند از اسم اعظم خدا
۶۱۶.محمد بن يحيى و غير او، از احمد بن محمد، از على بن حكم، از محمد بن فُضيل روايت كرده اند كه گفت: خبر داد مرا شُرَيس وابشى، از جابر، از امام محمد باقر عليه السلام كه آن حضرت فرمود كه:«اسم اعظم خدا، هفتاد و سه اسم است و جز اين نيست كه يك اسم از آنها در نزد آصف بود و به آن تكلّم نمود، پس زمينى كه در مسافت ميان او و تخت بلقيس بود، پيچيده شد و ناقص گرديد، تا آن كه آصف، آن تخت را به دست خويش گرفت. بعد از آن، زمين چنانچه بود، گرديد در زمانى كه از يك چشم بر هم زدن سريع تر بود. و ما هفتاد و دو اسم از اسم اعظم را مى دانيم، و يك اسم در نزد خداى سبحانه است كه خويش را به آن تخصيص داده در علم غيبى كه نزد اوست، و هيچ كس بر آن مطلع نيست، و حول و قوتى نيست، مگر به خدايى كه على و عظيم است» .
