۶۳۱.محمد، از احمد بن محمد، از حسين بن سعيد، از فضاله، از عمر بن ابان روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام را سؤال كردم از آنچه در ميان مردم مشهور است كه نامه سر به مهرى به امّ سلمه دفع شده است. حضرت فرمود كه:«رسول خدا صلى الله عليه و آله چون رحلت نمود، على عليه السلام ، علم و سلاح آن حضرت و آنچه را كه در آنجا بود، ميراث برد. بعد از آن، به امام حسن عليه السلام منتقل شد، بعد از آن به امام حسين عليه السلام ». عمر مى گويد كه: عرض كردم كه: بعد از آن، به حضرت على بن الحسين عليهماالسلام منتقل شد، بعد از آن به پسرش امام محمد باقر عليه السلام رسيد، بعد از آن به تو منتهى شد؟ فرمود: «آرى».
۶۳۲.محمد بن حسن و على بن محمد، از سهل بن زياد، از محمد بن وليد ـ كه شباب صيرفى است ـ از ابان بن عثمان، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده اند كه آن حضرت فرمود:«چون رسول خدا صلى الله عليه و آله را هنگام وفات رسيد، عبّاس بن عبدالمطّلب و امير المؤمنين عليه السلام را طلبيد. پس به عباس فرمود كه: اى عموى محمد، ميراث محمد را مى گيرى، و قرض او را ادا مى نمايى، و وعده هاى او به زودى وفا مى كنى. عبّاس بر آن حضرت رد نمود و وصيّتش را قبول نكرد، و عرض كرد: يا رسول اللّه ، پدر و مادرم فداى تو باد، من پيرم و عيال بسيارى دارم، و مالى ندارم يا مال كمى دارم، و كه را طاقت آن است كه حقوق تو را ادا كند و حال آن كه تو با باد (كه به كثرت سخاوت مشهور است)، معارضه دارى؟» (و آنچه او مى كند نيز تو مى كنى. و مراد آن است كه تو باد دستى و سخاوت بسيار دارى، و چيز من وفا به وعده ها و بخشش ها و قرض تو نمى كند).
حضرت صادق عليه السلام فرمود كه: «پيغمبر صلى الله عليه و آله اندك زمانى سر خويش را به زير افكند، بعد از آن فرمود كه: اى عبّاس، آيا ميراث محمد را مى گيرى و وعده هاى او را به زودى به عمل مى آورى و قرض او را ادا مى كنى؟ عباس عرض كرد كه: پدرم و مادرم فداى تو باد، پيرم و عيال بسيارى دارم و مالى ندارم و تو سخى و باد دستى. پيغمبر فرمود كه: بدان و آگاه باش كه من اينها (يا وصيّت) را به كسى دهم كه آن را بگيرد و قبول كند؛ چنانچه حقّ قبول و سزاوار آن باشد. بعد از آن فرمود كه: يا على، اى برادر محمد، آيا به وعده هاى محمد به زودى وفا مى نمايى و قرض او را ادا مى كنى و ميراث او را مى گيرى؟ عرض كرد: آرى، پدر و مادرم فداى تو باد. حقوق تو بر من و ميراث تو براى من. امير المؤمنين عليه السلام مى فرمايد كه: پس به سوى آن حضرت نظر كردم تا آنكه انگشتر خويش از انگشت مباركش بيرون كرد و فرمود: همين انگشتر را در زمان من بپوش. امير المؤمنين عليه السلام فرمود كه: نظر كردم به سوى آن انگشتر در هنگامى كه آن را در انگشت خويش كردم، پس از همه متروكات آن حضرت آن انگشتر را آرزو داشتم، ودر دل خويش مى گفتم كه: اگر متروكات آن حضرت، غير از اين انگشتر نبود، مرا كفايت مى نمود و همان شرف و عزّت و فخر مرا بس بود.
(حاصل آن كه با عطاى انگشتر، بسيار شاد و خوشحال گرديدم؛ چنانچه آن كه آرزوى چيزى دارد بعد از حصول آن از برايش شاد و خوشحال مى گردد). بعد از آن، پيغمبر آواز داد كه: اى بلال، خود و زره و علم و پيراهن و ذوالفقار و عمّامه سحاب نام، و ردا و كمربند سياه و سفيد و چوب دست مرا بياور. امير المؤمنين عليه السلام فرمود: به خدا سوگند كه من، آن كمربند را پيش از آن ساعت نديده بودم. پس بلال پارچه اى را آورد كه نزديك بود كه چشم ها را بربايد، چون نيك نظر كردم ديدم كه آن كمربند، از پارچه هاى بهشت بود. پيغمبر فرمود كه: يا على، جبرئيل اين را به نزد من آورد و گفت: يا محمد، اين را در حلقه زره خود قرار ده و به جاى كمربند بر كمر بند. بعد از آن، هر دو جفت كفش عربى را طلبيد كه يكى از آنها پينه خورده بود و ديگرى پينه نخورده، و دو پيراهن يكى پيراهنى كه در بر داشت و او را به آسمان بردند در شب معراج و ديگر پيراهنى كه در روز جنگ احد پوشيده بود، و سه كلاه، يكى كلاهى كه در سفر مى پوشيد، و يكى كلاهى كه در دو عيد (كه عيد فطر است و عيد اضحى) و در روز جمعه ها مى پوشيد، و يكى كلاهى كه آن را مى پوشيد و با اصحاب خود مى نشست.
بعد از آن فرمود كه: اى بلال، به نزد من آور دو استر مرا يكى شهبا و ديگرى دلدل، و دو شتر مرا يكى عضبا و ديگرى قصوا، و دو اسب مرا يكى جناح و آن اسبى بود كه هميشه بر در مسجد ايستاده بود براى حوائج رسول خدا صلى الله عليه و آله ، كه چون كسى را در پى كار خويش مى فرستاد بر آن سوار مى شد، و آن را مى دوانيد در باب فيصل دادن شغل رسول خدا صلى الله عليه و آله ، و ديگرى حَيزوم و آن اسبى بود كه پيغمبر مى فرمود دلير شو و پيش رو اى حيزوم، و دراز گوش مرا عُفير.
بعد از آن، به امير المؤمنين فرمود كه: بگير اينها را در زمان حيات من و امير المؤمنين عليه السلام ذكر فرمود كه: اوّل حيوانى كه از حيوانات آن حضرت وفات كرد، عُفير بود در همان ساعت كه قبض روح رسول خدا شد، عُفير افسار خويش را پاره كرد و بيرون آمد و مى دويد تا بر سر چاه بنى خَطمَه كه در قباست، رسيد پس خود را در آن چاه انداخت و همان چاه قبر او گرديد» .
و روايت شده است كه امير المؤمنين عليه السلام فرمود كه: «اين درازگوش، با رسول خدا صلى الله عليه و آله سخن گفت و عرض كرد كه: پدرم و مادرم فداى تو باد، به درستى كه پدرم حديث كرد مرا از پدرش، از جدّش، از پدرش كه با حضرت نوح در كشتى بود، پس نوح برخواست و به نزد او آمد و دست بر كَفَلش ماليد و فرمود كه: از صلب اين درازگوش، دراز گوشى بيرون آيد كه سيّد رسولان و پيغمبران و خاتم ايشان بر آن سوار شود. پس سپاس و ستايش خداى را كه مرا آن درازگوش گردانيد».
