۶۵۹.محمد بن يحيى، از احمد بن محمد ابى نصر، از ثعلبه، از زراره روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام محمد باقر عليه السلام كه مى فرمود:«اگر نه اين بود كه علم ما زياد مى شود، هر آينه بى علم مى شديم». زراره مى گويد كه: عرض كردم كه: شما زياد مى شويد چيزى را كه رسول خدا صلى الله عليه و آله آن را نداند؟ حضرت فرمود كه: «آگاه باش كه چون اين علم به هم رسد، اوّل به رسول خدا صلى الله عليه و آله عرض مى شود، بعد از آن بر ائمّه، پس امر به سوى ما منتهى مى شود».
۶۶۰.على بن ابراهيم، از محمد بن عيسى، از يونس بن عبدالرّحمان، از بعضى از اصحاب خويش، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود:«نيست چيزى كه از نزد خداى عزّوجلّ بيرون آيد، مگر آن كه ابتدا مى شود به رسول خدا صلى الله عليه و آله ، بعد از آن به امير المؤمنين عليه السلام ، پس يك به يك از ائمّه به ترتيب تا آن كه آخر ما داناتر از اوّل ما نباشد».
44. باب در بيان اين كه ائمّه عليهم السلام مى دانند همه علومى را كه بيرون آيد به سوى فرشتگان و پيغمبران و رسولان عليهم السلام
۶۶۱.على بن محمد و محمد بن حسن روايت كرده اند، از سهل بن زياد، از محمد بن حسن بن شموّن، از عبداللّه بن عبدالرّحمان، از عبداللّه بن قاسم، از سَماعه، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود:«به درستى كه خداى تبارك و تعالى را دو علم است: يكى علمى است كه فرشتگان و پيغمبران و رسولان خويش را بر آن مطلّع گردانيده، پس آنچه فرشتگان و رسولان و پيغمبران خويش را بر آن مطلّع ساخته، ما آن را دانستيم (يا خدا آن را به ما تعليم داد)، و ديگر علمى است كه مخصوص خود ساخته، پس چون خدا را در چيزى از آن بدا واقع شود، آن را به ما اعلام مى فرمايد، و اوّل عرض مى شود بر امامانى كه پيش از ما بوده اند».
على بن محمد و محمد بن حسن، از سهل بن زياد، از موسى بن قاسم و محمد بن يحيى، از عَمْركى بن على، همه از على بن جعفر، از برادرش موسى بن جعفر عليهماالسلام مثل اين را روايت كرده اند.
۶۶۲.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند، از احمد بن محمد، از حسين بن سعيد، از قاسم بن محمد، از على بن ابى حمزه، از ابوبصير، از امام جعفر صادق عليه السلام كه آن حضرت فرمود:«به درستى كه خداى عزّوجلّ را دو علم است: علمى است در نزد او كه كسى از خلق خود را بر آن مطلّع نساخته، و علمى است كه آن را به سوى فرشتگان و رسولان خويش افكنده. پس آنچه را كه به سوى فرشتگان و رسولان خويش افكنده، به ما منتهى شده است».
