۷۲۲.على، از پدرش، از ابن ابى عمير، از ابو ايّوب خزّاز، از ابوبصير روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه اين آيه را مى خواند:«يَسْئَلُونَكَ عَنِ الرُّوحِ قُلِ الرُّوحُ مِنْ أمْرِ رَبّى»و فرمود كه:«روح، خلقى است بزرگ تر از جبرئيل و ميكائيل، و با هيچ يك از كسانى كه در گذشته اند، نبوده غير از محمد صلى الله عليه و آله و آن روح، با ائمّه است كه ايشان را تسديد مى كند و راست و درست مى دارد، و هر چه طلب مى شود، چنان نيست كه يافت شود» (و مراد حضرت اين است كه: اين روح كه با محمد بوده و با ما هست، چنان نيست كه نبودنش با غير ما، به جهت طلب نكردن آن باشد، بلكه غير از ما كسى قابليّت آن را ندارد).
۷۲۳.محمد بن يحيى، از عمران بن موسى، از موسى بن جعفر، از على بن اسباط، از محمد بن فُضيل، از ابو حمزه روايت كرده است كه گفت: از امام جعفر صادق عليه السلام سؤال كردم از علم امام كه آيا آن علم چيزى است كه عالم (يعنى: امام) آن را از دهان هاى مردان تعليم مى گيرد، و از استادان مى شنود، يا آن را مى خوانيد در كتابى كه در نزد شما است ؟ (يعنى: مطالعه مى كنيد و از آن علم به هم مى رسانيد؟).
حضرت فرمود كه:«امر علم ما، از اين بزرگ تر و سزاوارتر است كه به درس خواندن و مطالعه كردن حاصل شود. آيا قول خداى عزّوجلّ را نشنيده اى كه مى فرمايد: «وَ كَذلِكَ أوْحَيْنا إلَيْكَ رُوحا مِنْ أمْرِنا ما كُنْتَ تَدْرى ما الْكِتابُ وَ لاَ اْلإيمانُ» ». بعد از آن فرمود كه: «اصحاب شما در اين آيه، چه چيز مى گويند، آيا اقرار مى كنند كه پيغمبر صلى الله عليه و آله در حالى چنان بود كه نمى دانست كه كتاب و ايمان چيست؟». من عرض كردم كه: فداى تو گردم، نمى دانم كه ايشان چه مى گويند؟ حضرت فرمود: «بلى، پيغمبر در حالى چنان بود كه نمى دانست كه كتاب و ايمان چيست، تا آن كه خداى عزّوجلّ مبعوث گردانيد آن روح را كه در كتاب خود ذكر فرموده، و چون آن روح را به سوى آن حضرت وحى فرمود، به واسطه آن، علم و فهم را دانست و آن، روحى است كه خداى عزّوجلّ به هر كه خواهد، آن را عطا مى فرمايد. پس چون آن را به بنده اى عطا كند، فهم را به او تعليم دهد».
