۷۳۰.احمد بن محمد، از محمد بن حسن، از على بن اسماعيل، از صفوان بن يحيى، از ابن مسكان، از حارث بن مغيره از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت: شنيدم از آن حضرت كه مى فرمود:«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: ما در امر آنچه امّت به آن محتاج باشند، و در فهم و حلال و حرام، جارى مجراى يك نفريم. و امّا رسول خدا صلى الله عليه و آله و على عليه السلام ، ايشان را آن فضيلت و زيادتى است كه دارند».
59. باب در بيان اين كه امام عليه السلام ، امامى را كه بعد از اوست مى شناسد، و بيان اين كه قول خداى عزّوجلّ: «إنَّ اللّهَ يَأْمُرُكُمْ أنْ تُؤَدُّوا اْلأَماناتِ إلى أهْلِها» در شأن ايشان نازل شد
۷۳۱.حسين بن محمد، از مُعلّى بن محمد، از حسن بن على وشّاء، از احمد بن عائذ، از ابن اُذينه، از بُريد عِجلى روايت كرده است كه گفت: سؤال كردم از امام محمد باقر عليه السلام از قول خداى عزّوجلّ:«إنَّ اللّهَ يَأْمُرُكُمْ أنْ تُؤَدُّوا اْلأَماناتِ إلى أهْلِها وَ إذا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النّاسِ أنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ»۱، يعنى:«به درستى كه خدا امر مى فرمايد شما را به آن كه ادا كنيد امانت ها را به سوى اهل آنها (كه آنها را به صاحبان آنها برسانيد) و چون خواهيد كه حكم كنيد در ميان مردمان به آن كه حكم كنيد، به راستى و انصاف» (كه بر طريقه شريعت مقدّسه باشد و خالى باشد از شائبه حيف و ميل).
حضرت فرمود كه: «خدا ما را قصد فرموده و امر نموده كه امام اوّل برساند به امامى كه بعد از اوست، كتاب ها و علم و سلاح پيغمبر را و چون حكم كنيد در ميان مردمان به آن كه حكم كنيد به آن عدل و راستى كه در دست شما است . بعد از آن به مردمان فرموده كه: «يا أيُّها الَّذينَ آمَنُوا أطيعُوا اللّهَ وَ أطيعُوا الرَّسُولَ وَ اُولى اْلأَمْرِ مِنْكُمْ» » (كه ترجمه آن گذشت) و حضرت فرمود كه: «خدا ما را به خصوص قصد نموده و همه مؤمنان را تا روز قيامت به طاعت و فرمان بردارى ما امر فرموده، و بعد از آنچه مذكور شد در قرآن چنين است كه: «فَإنْ تَنازَعْتُمْ فى شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إلَى اللّهِ وَ الرَّسُولِ» ، يعنى: «پس اگر با هم نزاع و خلافى داشته باشيد در چيزى ـ از امور دينيّه ـ پس باز گردانيد آن را به سوى خدا و فرستاده او كه محمد است» (يعنى: به حكم خدا و محمد رجوع كنيد. و چون سنيّان مخاطبين تنازعتم و ما بعد آن را واليان امر و ساير امّت گرفته اند، حضرت اشاره به ردّ ايشان و دليل آن فرموده، مى فرمايد آنچه را كه در روايت ذكر شده كه: فان خفتم تنازعا فى امر فردّوه الى اللّه و الى الرّسول و الى اولى الأمر منكم، يعنى: «پس اگر از تنازع و دشمنى در امرى ترسيد، پس آن را باز گردانيد به سوى خدا و به سوى رسول او و به سوى صاحبان امر از خود».
و فرمود كه: «آيه همچنين نازل شد، و چگونه خداى عزّوجلّ ايشان را امر مى فرمايد به فرمان بردارى واليان امر و ايشان را در منازعه با ايشان رخصت مى دهد؟ جز اين نيست كه خدا اين را به مأمورينى فرموده كه به ايشان فرموده كه: «أطيعُوا اللّهَ وَ أطيعُوا الرَّسُولَ وَ اُولى اْلأَمْرِ مِنْكُمْ»۲ ».
