و كلينى رضى الله عنه بعد از ذكر حديث، مى فرمايد كه:
كلينى گفته است كه: معنى حديث اوّل (يعنى جزء اول آن، كه حضرت سليمان عليه السلام سؤال كرد كه گوسفندان در چه زمان داخل تاك شده اند) اين است كه گوسفندان، اگر در روز داخل تاك شده بودند، بر صاحب گوسفندان چيزى نبود؛ زيرا كه صاحب گوسفندان را جايز است كه گوسفندان خويش را در روز رها كند كه بچرند و بر صاحب تاك واجب است كه تاك را محافظت كند، و بر صاحب گوسفندان واجب است كه در شب، گوسفندان خويش را ببندد و صاحب تاك را جايز است كه در خانه خود بخوابد.
۷۴۱.محمد بن يحيى روايت كرده است، از احمد بن محمد، از ابن ابى عُمير، از ابن بُكير و جميل، از عمرو بن مصعب كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود:«آيا چنان مى دانيد كه وصيّت كننده اى از ما وصيّت مى كند به سوى آن كه اراده دارد؟ نه، به خدا سوگند كه چنين نيست، وليكن آن عهد و پيمانى است از رسول خدا صلى الله عليه و آله به سوى مردانى چند ـ و شمرد تا به خود آن حضرت منتهى شد ـ».
61. باب در بيان اين كه ائمّه عليهم السلام چيزى را به جا نياورده و نمى آورند، مگر به عهد و وصيّتى از جانب خداى عزّوجلّ و امرى از جانب آن جناب كه از آن تجاوز نمى كردند
۷۴۲.محمد بن يحيى، و حسين بن محمد، از جعفر بن محمد، از على بن حسين بن على، از اسماعيل بن مهران، از ابو جميله، از معاذ بن كثير، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده اند كه آن حضرت فرمود كه:«وصيّت، از آسمان فرود آمد بر محمد صلى الله عليه و آله ، در حالى كه نوشته اى بود سر به مهر. و هيچ نوشته اى سر به مهرى بر محمد صلى الله عليه و آله فرود نيامد، مگر وصيّت نامه. پس جبرئيل عليه السلام عرض كرد كه: يا محمد، اين وصيّت نامه تو است در باب امّت تو كه به وديعه در نزد بهترين اهل بيت تو بايد باشد. رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: اى جبرئيل، كدام يك از اهل بيت من؟ جبرئيل عرض كرد: نجيب خدا (و آن كه از جانب خدا نجابت دارد) از ايشان و فرزندان او، تا آن كه علم پيغمبرى را از تو ميراث برد؛ چنانچه ابراهيم عليه السلام علم را به ميراث گذاشت، و ميراث ابراهيم (يا علم پيغمبرى) از براى على و فرزندان تو است از صلب او» .
حضرت فرمود كه: «بر آن وصيّت نامه چندين مهر زده بود»، و فرمود كه: «بعد از آن، على عليه السلام مهر اوّل را گشود و به آنچه در آن وصيّت نامه بود، عمل فرمود. بعد از آن، حضرت امام حسن مهر دويم را گشود و به آنچه در آن به آن مأمور شده بود، عمل نمود. و چون ايّام حياتش تمام شد و از دنيا درگذشت، حضرت امام حسين عليه السلام مهر سيم را گشود و يافت كه در آن، چه نوشته بود كه مقاتله و محاربه كن و بكش و تو كشته خواهى شد، و بيرون رو با گروهى چند از براى شهادت كه ايشان را شهادتى نيست مگر با تو، و البته بايد كه با تو شهيد شوند».
و حضرت فرمود كه: «حضرت امام حسين آن را به جا آورد و چون درگذشت، و آن وصيّت نامه را پيش از آن به حضرت على بن الحسين عليه السلام دفع نموده بود، حضرت مهر چهارم را گشود و يافت كه در آن نوشته بود كه: خاموش باش و سر در پيش افكن در هنگامى كه علم محجوب باشد (و بنابر بعضى از نُسَخ كافى، به جهت محجوب شدن علم و اين ظاهرتر است). و چون مدّت زندگانى اش تمام شد و از دنيا در گذشت، آن را به حضرت محمد بن على عليه السلام داد و حضرت مهر پنجم را گشود، يافت كه در آن نوشته بود كه كتاب خدا را تفسير و بيان كن، و پدران خويش را تصديق نما، و پسر خود را ميراث بده، و با امّت نيكويى كن، و ايشان را تربيت ده، و به حقّ خداى عزّوجلّ قيام نما، و در حال ترس و ايمنى آنچه را كه حق باشد، بگو، و از غير خدا مترس. پس آن حضرت، همه اينها را به جا آورد، بعد از آن، وصيّت نامه را دفع كرد به كسى كه بعد از او بود».
معاذ مى گويد كه: به حضرت صادق عليه السلام عرض كردم كه: فداى تو گردم، تو همانى كه وصيّت نامه به او رسيده؟ حضرت فرمود كه: «با من هيچ مانعى نيست كه مرا از اظهار حقّ منع كند، مگر اين كه مى ترسم اى معاذ كه، بروى و روايت كنى به وضعى كه از براى من ضررى داشته باشد».
معاذ مى گويد كه: عرض كردم كه سؤال مى كنم از خدا كه تو را اين مرتبه از پدرانت روزى نموده آن كه مثل اين مرتبه را از فرزندت به تو روزى كند پيش از آن كه از دنيا رحلت كنى. حضرت فرمود كه: «اى معاذ، خدا اين را به عمل آورده است». معاذ مى گويد كه: عرض كردم كه: كيست آن كه مى فرمايى فداى تو گردم؟ حضرت فرمود كه: «همين خفته» و به دست خود، به سوى امام موسى كاظم عليه السلام اشاره فرمود و آن حضرت خفته بود .
