۷۵۰.محمد بن يحيى، از محمد بن اسماعيل، از على بن حكم، از معاوية بن وهب روايت كرده است كه گفت: به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه: چيست علامت امامى كه بعد از امام است؟ فرمود كه:«حلال زادگى، و حسن منشأ (كه نشو و نماى او در تقوا و صلاح باشد. و مى تواند كه معنى اين باشد كه، از سلسله اى عظيم الشّأن باشد)، و از ياد خدا غافل نشود، و كارى كه نفعى بر آن مترتّب نشود، از او سر نزند».
۷۵۱.على بن ابراهيم، از محمد بن عيسى، از يونس، از احمد بن عمر، از ابوالحسن حضرت امام رضا عليه السلام روايت كرده است كه گفت: سؤال كردم از آن حضرت از آنچه دلالت بر صاحب اين امر مى كند. فرمود كه:«دليل بر او، بزرگى است به اعتبار سال و فضل و وصيّت، كه چون سواران وارد مدينه شوند و بگويند كه: فلان كس به سوى كى وصيّت نمود، گفته شود كه: به سوى فلان پسر فلان، و بگرديد با سلاح پيغمبر صلى الله عليه و آله در هر جا كه بگردد (يعنى: در هر جا كه سلاح باشد صاحب آن را امام دانيد) و امّا مسائل حجّتى در آن نيست» (يعنى: از براى عوام؛ زيرا كه عقول و افهام ايشان، درك حقّ و باطل جوابى كه مى شنوند، نمى توانند كرد).
۷۵۲.محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از ابو يحيى واسطى، از هشام بن سالم، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه:«امر امامت در پسر بزرگ تر است، مادام كه آفتى با او نباشد» (و آفت، شامل آفت ظاهرى و باطنى هر دو مى باشد).
۷۵۳.احمد بن مهران، از محمد بن على، از ابوبصير روايت كرده است كه گفت: به خدمت حضرت امام موسى كاظم عليه السلام عرض كردم كه: فداى تو گردم، امام به چه چيز شناخته مى شود؟ فرمود:«به چند خصلت: امّا اوّل آنها به سبب چيزى است كه از پدرش در باب او پيشى گرفته، و به سوى آن اشاره فرموده (يعنى: وصيّت) تا آن كه حجّت بر مردم ثابت شود، و از او سؤال كه مى شود جواب گويد و عاجز نشود. و اگر از پرسيدن از او سكوت شود، خود ابتدا فرمايد و مطلب ايشان را بيان كند، و خبر دهد به آنچه در فردا (يعنى: آينده) واقع خواهد شد و با مردم به هر زبانى سخن گويد».
بعد از آن، به من فرمود كه: «اى اَبا محمد، تو را علامتى از اينها عطا كنم، پيش از آن كه برخيزى» . پس درنگ نكردم كه مردى از اهل خراسان بر ما داخل شد، پس آن خراسانى به زبان عربى با آن حضرت سخن گفت و آن حضرت عليه السلام او را به زبان فارسى جواب داد. آن خراسانى عرض كرد كه: فداى تو گردم، به خدا سوگند كه چيزى مرا مانع نشد از اين كه با تو به زبان خراسانى سخن كنم، مگر آن كه من گمان كردم كه تو آن را نيك نمى دانى. حضرت فرمود: «سبحان اللّه ، هرگاه من چنان باشم كه نتوانم تو را درست جواب دهم به زبان تو، پس زيادتى من بر تو چه چيز است؟» بعد از آن، به من فرمود كه: «اى ابا محمد، به درستى كه امام، سخن هيچ يك از مردمان و مرغان و چهارپايان و چيزى كه روح در آن باشد، بر او پوشيده نباشد. پس هر كه اين خصلت ها در او نباشد، البتّه آن كس امام نيست».
