1.. و ايمان ـ به كسر همزه ـ ، در لغت به معنى گرويدن و تصديق كردن و باور داشتن است ، و در حقيقتِ معناى شرعى آن خلافِ بسيار است ، و آنچه از احاديثِ بسيار ظاهر مى شود اين است كه ايمان ، تصديق كردن است به دل ، با اقرار به زبان و عمل كردن به اعضا و جوارح و اركان . و كفر ـ به ضمّ اول و سكون دويم ـ ، در لغت به معنى ناگرويدن و ناسپاسى كردن است ، و در شريعت ، بنابر آنچه اكثر متكلّمان گفته اند : عدم ايمان است از كسى كه شأنش آن باشد كه مؤمن باشد . (مترجم)

2.. و طينت ـ به كسر اول ـ ، سرشت و آفرينش است . (مترجم)

3.. و عليّين ـ به كسر عين و لام و ياء مشدّدتين ـ ، بقعه اى است در آسمان كه ارواح مؤمنان به سوى آن بالا مى رود . و ضحاك در تفسير عليّين در سوره تطفيف [=مطففين] ،آيات ۱۸ و ۱۹ گفته است كه : عليّين، سدرة المنتهى است . و به روايت ابن عباس ، لوحى است از زبرجد سبز ، معلّق در زير عرش ، كه اعمال ابرار در آن مكتوب است . و بعضى گفته اند كه : آن، علم ديوان خير است كه فرشتگان ، اعمال نيكوكاران را در آن نويسند و درجات پادشاهان بهشت . و هيچ يك از اين معانى در اين جا مناسبتى ندارد ، و ظاهر اين است كه مراد از آن، بهشت پنج گانه و زمين پنج گانه باشد ، كه در باب خلق ابدان ائمه و ارواح و دل هاى ايشان گذشت . و آن طينتى است ، از هر طينتى بلندتر و گِلى است ، از هر گِلى خوش تر . (مترجم)

4.. و سجّين ـ به كسر سين و جيم مشدّدـ ، زيرترين جايى از دوزخ است . و آن طينتى است ، از هر طينتى پست تر و گِلى است ، از هر گِلى بدتر . (مترجم)