۱۵۲۲.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از پدرش و محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى و هر دو از برقى ، از نضر بن سويد ، از يحيى بن عمران حلبى ، از عبيداللّه بن حسن ، از حسن بن هارون كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام براى من اين آيه را خواند كه :«اِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤادَ كُلُّ أُولئِكَ كانَ عَنْهُ مَسْؤُولاً»۱. و فرمود :«گوش سؤال مى شود از آنچه شنيده ، و ديده ، از آنچه ديده و به سوى آن نظر كرده ، و دل ، از آنچه بر آن بسته و اعتقاد نموده» .
۱۵۲۳.ابوعلى اشعرى ، از محمد بن عبدالجبّار ، از صفوان يا غير او ، از علا ، از محمد بن مسلم ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت : آن حضرت را سؤال كردم از ايمان كه چه چيز است؟ فرمود :«گواهى دادن به اينكه خدايى نيست ، مگر خدا ، و اقرار به آنچه از نزد خدا آمده ، و آنچه در دل ها در استقرار و قرار داشته باشد از تصديق كردن به آن» . راوى مى گويد : عرض كردم : آيا گواهى دادن، عمل نيست؟ فرمود : «بلى ، عمل است» . عرض كردم كه : عمل از جمله ايمان و جزء آن است؟ فرمود : «آرى ، ايمان نمى باشد ، مگر به عمل ، و عمل بعضى از آن است . و ايمان ثابت نمى شود ، مگر به عمل» .
