۱۵۸۴.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از حسن بن محبوب ، از مالك بن عطيّه ، از داود بن فرقد ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه :«در ميان آن چه خداى عز و جل به سوى موسى بن عمران وحى فرمود ، اين بود كه : اى موسى! پسر عمران! هيچ آفريده اى را نيافريدم ، كه دوست تر باشد به سوى من ، از بنده مؤمن من . و به درستى كه من او را مبتلى مى گردانم ، به جهت آن چه از برايش بهتر است ، و از او دور مى گردانم ، به جهت آن چه از برايش بهتر است . و من داناترم به آن چه بنده من با آن به صلاح مى آيد؛ پس بايد كه بر بلاى من صبر كند ، و نعمت هاى مرا شكر نمايد ، و به قضاى من راضى باشد ، تا او را در زمره صدّيقان بنويسم در نزد خويش ، هرگاه به رضاى من عمل كند و امر مرا فرمان برد» .
۱۵۸۵.ابوعلى اشعرى ، از محمد بن عبدالجبّار ، از صفوان بن يحيى ، از فضيل بن عثمان ، از ابن ابى يعفور ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«تعجّب دارم از براى مرد مسلمان ، كه خداى عز و جل چيزى را از برايش مقدّر نمى فرمايد ، مگر آن چه خير باشد از براى او . اگر به مقراض ها چيده شود (= گوشت بدنش را به مقراض بچينند)، از برايش خير باشد ، و اگر مشرق ها و مغرب هاى زمين را (كه مراد تمام دنيا است) مالك شود ، از برايش خير خواهد بود» .
۱۵۸۶.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از ابن سنان ، از صالح بن عقبه ، از عبداللّه بن محمد جعفى ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«سزاوارترين خلق خدا، به آن كه تسليم شود از براى آن چه خداى عز و جل مقدّر فرموده و حكم به امضاى آن نموده ، كسى است كه خداى عز و جل را شناخته باشد . و هر كه به قضاى خدا راضى باشد ، قضا بر او جارى شود و خدا مزد او را بزرگ گرداند . و هر كه از قضا ناخشنود باشد ، قضا بر او جارى مى شود و خدا مزد او را فرو مى برد» .
