۱۵۹۴.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از ابن محبوب ، از عبداللّه بن سنان ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«هر بنده اى كه قصد كند جانب آن چه را كه خداى عز و جل مى دارد ، و رو به سمت آن برود ، خدا جانب آن چه را كه آن بنده دوست دارد ، قصد كند ، و توجّه به سمت آن فرمايد . و هر كه به خدا چنگ در زند ، خدا او را نگاه دارد . و هر كه خدا رو به او آورد و او را نگاه دارد ، باك ندارد ، اگر آسمان بر زمين افتد يا آنكه سختى و بلايى بر اهل زمين فرود آيد ، و مصيبت و بليّه اى همه ايشان را فرا گيرد ، به سبب تقوى و پرهيزگارى ، از هر بليّه اى در لشكر خدا باشد . (و مراد اين است كه به او زيانى نرسد؛ زيرا كه لشكر خدا غالب اند و مغلوب نمى شوند) . آيا خداى عز و جل نمى فرمايد كه : «اِنَّ المُتَقّينَ فى مَقامٍ أَمينٍ»۱ ؛ يعنى : «به درستى كه پرهيزگاران در جايگاه ايمن باشند ، كه هيچ ترسى در آن نباشد» .
۱۵۹۵.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از چندين نفر ، از على بن اسباط ، از احمد بن عمر حلاّل ، از على بن سويد ، از امام موسى كاظم عليه السلام كه گفت : آن حضرت را سؤال كردم ، از قول خداى عز و جل :«وَمَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللّهِ فَهُو حَسْبُهُ»۲؛ يعنى :«و هر كه بر خدا توكّل كند و امور خود را به او وا گذارد ، پس آن جناب ، او را بس است» . و حضرت فرمود كه : «توكّلِ بر خدا چندين پايه دارد . از جمله آنها اين است كه در همه امورِ خويش بر خدا توكّل كنى؛ پس آن كه ، آن چه با تو بكند ، از او راضى باشى و بدانى كه آن جناب ، در خوبى و افزونى يا روزى تو كوتاهى نمى كند ، و بدانى كه حكم در آن ، از براى اوست به خصوص؛ پس بر خدا توكّل كن ، به وا گذاشتن آن به سوى او ، و در آنها و در غير آنها ، بر او اعتماد داشته باش» .
۱۵۹۶.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از سهل بن زياد و على بن ابراهيم ، از پدرش ، و هر دو ، از يحيى بن مبارك ، از عبداللّه بن جبله ، از معاوية بن وهب ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«هر كه سه چيز به او عطا شود ، از سه چيز ممنوع و محروم نشود . هر كه دعا به او عطا شود و توفيق دعا كردن بيابد، اجابت به او عطا شود ، و خدا دعايش را مستجاب گرداند . و هر كه شكر به او عطا شود و توفيق شكرگذارى يابد ، زياده به او عطا شود . و هر كه توكّل به او عطا شود ، كفايت به او عطا شود و خدا مهمّات او را كفايت فرمايد» . بعد از آن فرمود كه : «آيا كتاب خداى عز و جل را تلاوت كرده اى كه مى فرمايد : «وَمَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ»۳ و فرموده : «لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَاَزيدَنَّكُمْ»۴ ؛ يعنى : «هر آينه اگر شكر كنيد ، البتّه نعمت شما را مى افزايم» . و فرموده كه : «أُدْعُونى أَسْتَجِبْ لَكُمْ»۵ ؛ «يعنى : مرا بخوانيد ، تا اجابت كنم شما را» .
