۱۶۰۳.از او ، از ابن ابى نجران ، از آنكه او را ذكر كرده ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه گفت : به آن حضرت عرض كردم كه : گروهى گناهان را مرتكب مى شوند و مى گويند : اميد داريم . و پيوسته همچنين مى باشند ، تا مرگ بر ايشان وارد شود . فرمود كه :«اين گروه ، گروهى هستند كه در آرزوها خود را حركت مى دهند و به آن ميلى مى نمايند ، دروغ گفتند ، ايشان اميدوار نيستند ؛ چرا كه ، هر كه چيزى را اميد داشته باشد ، آن را جستجو مى كند ، و هر كه از چيزى بترسد ، از آن مى گريزد» .
۱۶۰۴.و على بن محمد اين را روايت كرده و مرفوع ساخته و گفته است كه : به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه : گروهى از دوستان و مواليان شما در گناهان واقع مى شوند و مى گويند : اميدواريم . فرمود :«دروغ مى گويند . ايشان دوستان ما نيستند ، بلكه اين جماعت گروهى هستند كه آرزوها ايشان را ميل داده و به حركت درآورده است . هر كه چيزى را اميد داشته باشد ، از براى تحصيل آن كار مى كند ، و هر كه از چيزى مى ترسد ، از آن مى گريزد» .
۱۶۰۵.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از بعضى از اصحاب خويش ، از صالح بن حمزه آن را مرفوع ساخته ، و گفته كه ، امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه :«از جمله عبادت خدا آن است كه ، كسى سخت از خداى عز و جل بترسد . خداى عز و جلمى فرمايد كه : «اِنَّما يَخْشَى اللّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَمآءُ»۱ ، و ترجمه آن مذكور شد ، ۲ و آن جناب جلّ ثناؤه فرموده است كه : «فَلا تَخْشَوُا النّاسَ وَاخْشَوْنِ»۳ ؛ يعنى : «پس مترسيد از مردمان ، و بترسيد از من» . و آن جناب ـ تبارك و تعالى فرموده است كه : «وَمَنْ يَتَّقِ اللّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجَا»۴ ؛يعنى : «و هر كه بترسد از خدا ، خدا از برايش قرار مى دهد جاى بيرون شدن را ؛ يعنى : خلاصى از اندوه دنيا و آخرت» . راوى مى گويد كه : حضرت صادق عليه السلام فرمود : «به درستى كه دوستىِ شرف و بزرگوارى و آوازه ، در دل كسى كه ترسان و لرزان باشد ، نمى باشد» .
