۱۶۰۷.محمد بن يحيى ، از احمد بن محمد ، از على بن نعمان ، از حمزة بن حمران روايت كرده است كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«به درستى كه از جمله آن چه حفظ شد از خطبه هاى پيغمبر صلى الله عليه و آله آن است كه فرمود : اى گروه مردمان! شما را نشانه ها است ، پس به نشانه هاى خويش منتهى شويد . و شما را عاقبتى است؛ پس به نهايت و آخر خويش برسيد ، مگر اينكه مؤمن عمل مى كند در ميان دوترس؛ يعنى ميان مدّتى كه گذشت ، نمى داند كه خدا در آن چه كرده ، و مدّتى كه باقى مانده ، نمى داند كه خدا در آن چه مقدّر خواهد فرمود . پس بايد كه بنده مؤمن ، از خود براى خود فرا گيرد ، آن چه را كه بايد فرا گرفت . و از دنيا براى آخرت خويش ذخيره كند ، و اينها را در زمان جوانى ، پيش از پيرى ، و در هنگام زندگى ، پيش از مردن ، به جا آورد؛ پس سوگند ياد مى كنم به آن كسى كه جان محمد به دست قدرت او است ، كه بعد از دنيا چيزى نيست كه رضامندى خدا به آن حاصل شود ، و بعد از آن خانه اى نيست ، مگر بهشت يا دوزخ» .
۱۶۰۸.از او ، از احمد ، از ابن محبوب ، از داود رقّى ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است در قول خداى عز و جل :«وَلِمَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ جَنَّتانِ»۱كه فرمود :«هر كه بداند كه خدا او را مى بيند ، و آن چه مى گويد ، مى شنود ، و آن چه را كه مى كند ، از خوبى يا بدى ، مى داند ، و همين او را از اعمال زشت منع كند ، چنين كسى همان است كه از مقام ؛ يعنى قيام و ايستادنِ حضرت پروردگار خويش ترسيده ، و نفس خود را از هوا و هوس باز داشته است» . و بنابراين ترجمه آيه اين مى شود كه : «هر كه بترسد از محافظت و نگهبانى پروردگارِ خويش ، (و به اين جهت جرأتِ بر معصيت نكند) ، در بهشت است .
