۱۶۲۳.على بن ابراهيم روايت كرده است ، از پدرش و محمد بن اسماعيل ، از فضل بن شاذان و هر دو ، از ابن ابى عمير ، از هشام بن حكم ، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود :«چون روز قيامت شود ، جماعتى از مردمان برخيزند و بر درِ بهشت آيند ، و درِ بهشت را بزنند؛ پس به ايشان گفته شود كه : شما كيستيد؟ در جواب گويند كه : ماييم ، اهل صبر . به ايشان گفته شود كه : بر چه چيز صبر كرديد؟ مى گويند كه : بر طاعت خدا صبر مى كرديم و آن را به عمل مى آورديم، و از نافرمانى خدا صبر مى نموديم و مرتكب آن نمى شديم؛ پس خداى عز و جلمى فرمايد كه : راست گفتند ، ايشان را داخل بهشت گردانيد . و اين است معناى قول خداى عز و جل : «اِنَّما يُوَفَّى الصّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَيْرِ حَسابٍ»^۱ ؛ يعنى : «جز اين نيست كه تمام داده مى شوند صبركنندگان مزد خويش را ، بى آنكه حسابى از براى ايشان باشد» .
(و بعضى گمان كرده اند كه معناى آن، اين است كه : مزد بى شمار و اندازه به ايشان دهند ، يا آن چه گمان نكنند و نپندارند .)

۱۶۲۳.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ؛ وَ مُحَمَّدُ بْنُ إِسْمَاعِيلَ ، عَنِ الْفَضْلِ بْنِ شَاذَانَ جَمِيعاً ، عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ ، عَنْ هِشَامِ بْنِ الْحَكَمِ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ ، يَقُومُ عُنُقٌ مِنَ النَّاسِ ، فَيَأْتُونَ بَابَ الْجَنَّةِ ، فَيَضْرِبُونَهُ ، فَيُقَالُ لَهُمْ : مَنْ أَنْتُمْ؟ فَيَقُولُونَ : نَحْنُ أَهْلُ الصَّبْرِ ، فَيُقَالُ لَهُمْ : عَلى مَا صَبَرْتُمْ؟ فَيَقُولُونَ : كُنَّا نَصْبِرُ عَلى طَاعَةِ اللّهِ ، وَنَصْبِرُ عَنْ مَعَاصِي اللّهِ ، فَيَقُولُ اللّهُ عَزَّ وَجَلَّ : صَدَقُوا ، أَدْخِلُوهُمُ الْجَنَّةَ ، وَهُوَ قَوْلُ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ : «إِنَّما يُوَفَّى الصّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَيْرِ حِسابٍ» ».