۱۶۹۳.محمد بن يحيى روايت كرده است ، از احمد بن محمد بن عيسى ، از على بن حكم ، از ابومحمد ـ يعنى عبداللّه سرّاج ـ كه آن را مرفوع ساخته به سوى حضرت على بن الحسين عليهماالسلام كه فرمود :«صبر نسبت به ايمان ، به منزله سر است نسبت به تن ، و هيچ ايمان نيست از براى كسى كه او را صبر نباشد» .

۱۶۹۴.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از حمّاد بن عيسى ، از ربعىّ بن عبداللّه ، از فضيل بن يسار ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«صبر ، نسبت به ايمان ، به منزله سَر است ، نسبت به تن؛ پس هرگاه سر برود ، تن مى رود ، و همچنين هرگاه صبر برود ، ايمان مى رود» .

۱۶۹۵.چند نفر از اصحاب ما روايت كرده اند ، از احمد بن محمد بن خالد ، از پدرش ، از على بن نعمان ، از عبداللّه بن مسكان ، از ابوبصير كه گفت : شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود :«مردِ آزاده در همه حالاتِ خويش و بر هر حالى كه باشد آزاده است . اگر مصيبتى به او برسد ، براى آن صبر كند . و اگر مصيبت ها بر او درهم كوفته شد و بر بالاى يكديگر نشيند ، او را نشكند ، كه نتواند آن بار را بردارد ، و هر چند كه اسير شود و مقهور و مغلوب گردد ، و آسانى او به دشوارى مبدّل شود؛چنانچه يوسف صدّيقِ امين عليه السلام بود كه آزادگى او را زيان نرسانيد؛ آنكه او را بنده قرار دادند و مغلوب و اسير گرديد ، و تاريكى چاه و وحشت آن به او ضرر نرسانيد ، و آن چه به او رسيد كه خدا بر او منّت گذاشت؛ پس پادشاهِ جبّارِ سركش را از برايش بنده گردانيد ، بعد از آنكه مالك بود . بعد از آن، او را رسول گردانيد ، و به واسطه او گروهى را رحم كرد . و همچنين صبر ، خوبى را در پى دارد؛ پس صبر كنيد و نفس هاى خويش را بر صبر توطين دهيد و دل بر آن بگذاريد، تا خدا شما را مزد دهد» .

۱۶۹۳.مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ ، عَنْ أَبِي مُحَمَّدٍ عَبْدِ اللّهِ السَّرَّاجِ ، رَفَعَهُ إِلى عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ عليهماالسلام ، قَالَ :«الصَّبْرُ مِنَ الْاءِيمَانِ بِمَنْزِلَةِ الرَّأْسِ مِنَ الْجَسَدِ ، وَلَا إِيمَانَ لِمَنْ لَا صَبْرَ لَهُ» .

۱۶۹۴.عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسى ، عَنْ رِبْعِيِّ بْنِ عَبْدِ اللّهِ ، عَنْ فُضَيْلِ بْنِ يَسَارٍ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ عليه السلام ، قَالَ :«الصَّبْرُ مِنَ الْاءِيمَانِ بِمَنْزِلَةِ الرَّأْسِ مِنَ الْجَسَدِ ، فَإِذَا ذَهَبَ الرَّأْسُ ، ذَهَبَ الْجَسَدُ ؛ كَذلِكَ إِذَا ذَهَبَ الصَّبْرُ ، ذَهَبَ الْاءِيمَانُ» .

۱۶۹۵.عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا ، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ ، عَنْ أَبِيهِ ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ النُّعْمَانِ ، عَنْ عَبْدِ اللّهِ بْنِ مُسْكَانَ ، عَنْ أَبِي بَصِيرٍ ، قَالَ :
سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ عليه السلام يَقُولُ :«إِنَّ الْحُرَّ حُرٌّ عَلى جَمِيعِ أَحْوَالِهِ ، إِنْ نَابَتْهُ نَائِبَةٌ صَبَرَ لَهَا ؛ وَإِنْ تَدَاكَّتْ عَلَيْهِ الْمَصَائِبُ لَمْ تَكْسِرْهُ ؛ وَإِنْ أُسِرَ وَقُهِرَ وَاسْتُبْدِلَ بِالْيُسْرِ عُسْراً ـ كَمَا كَانَ يُوسُفُ الصِّدِّيقُ الْأَمِينُ صَلَوَاتُ اللّهِ عَلَيْهِ ـ لَمْ يَضْرُرْ حُرِّيَّتَهُ أَنِ اسْتُعْبِدَ وَ قُهِرَ وَأُسِرَ ، وَلَمْ تَضْرُرْهُ ظُلْمَةُ الْجُبِّ وَوَحْشَتُهُ وَمَا نَالَهُ أَنْ مَنَّ اللّهُ عَلَيْهِ ؛ فَجَعَلَ الْجَبَّارَ الْعَاتِيَ لَهُ عَبْداً بَعْدَ إِذْ كَانَ لَهُمَالِكاً ، فَأَرْسَلَهُ وَرَحِمَ بِهِ أُمَّةً ، وَكَذلِكَ الصَّبْرُ يُعَقِّبُ خَيْراً ؛ فَاصْبِرُوا وَوَطِّنُوا أَنْفُسَكُمْ عَلَى الصَّبْرِ تُوجَرُوا» .